«Πόλεμος πάντων πατήρ» έλεγε ο Ηράκλειτος, και η Ελλάδα οφείλει να εξάγει σοβαρά διδάγματα από το πρόσφατο πολεμικό επεισόδιο στη Μέση Ανατολή.
Αν και είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και άλλων διεθνών οργανισμών που προωθούν την ειρήνη, υπάρχει και η ανάγκη να προστατέψουμε τη χώρα μας από τις επιθετικές απαιτήσεις γειτόνων.
Μολονότι δεν βρισκόμαστε στη θέση του Ισραήλ, το οποίο κάποιοι επιδιώκουν να καταστρέψουν, αντιμετωπίζουμε επίσης υπαρξιακά ζητήματα.
Εκτός από την απειλή πολέμου – αν αυξήσουμε τα χωρικά ύδατά μας από 6 ν.μ. σε 12 ν.μ. – υπάρχουν και ασύμμετρες απειλές, όπως η διοχέτευση μεταναστών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το 2020, όταν ο Έβρος γέμισε με χιλιάδες πρόσφυγες που υποστηρίχθηκαν από την τουρκική κυβέρνηση, με στόχο την είσοδό τους στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Παρά την αποτροπή εκείνων των προσπαθειών, η ροή παράνομης μετανάστευσης συνεχίζεται, με μικρότερους αριθμούς που ξεκινούν από τις ακτές της Μ. Ασίας και καταλήγουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Πριν από 15 χρόνια, η Ελλάδα βρισκόταν στη δίνη της οικονομικής κρίσης, με τα μνημόνια να πέφτουν βροχή και τις επιπτώσεις τους να μας επηρεάζουν ακόμα.
Εκτός από τις σφοδρές περικοπές στα εισοδήματα, η εσωτερική υποτίμηση είχε αντίκτυπο και στην άμυνα της χώρας, με σημαντικές μειώσεις στις λειτουργικές δαπάνες και καθυστερήσεις σε κρίσιμες προμήθειες εξοπλισμού.
Παρά την αργή αποκατάσταση, οι οικονομικές δυσχέρειες οδηγούν σε απαξίωση κάποιων στρατιωτικών μέσων, όπως τα άρματα, προκειμένου να επισκευαστούν άλλα.
Σήμερα, η χώρα προχωρά σε εξοπλισμούς, καθώς αυτό αποτελεί τη μόνη αξιόπιστη στρατηγική αποτροπής. Ενώ δίνουμε πάνω από 3% του ΑΕΠ για την άμυνα, η πορεία που έχουμε μπροστά μας είναι ακόμη μεγάλη, και ο χρόνος είναι περιορισμένος. Κάθε νέο πρόγραμμα εξοπλισμού (με περίπου 17 δισ. ευρώ να διατίθενται σύμφωνα με τον προγραμματισμό) πρέπει να περιλαμβάνει και τις ελληνικές εταιρείες του κλάδου, οι οποίες μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν περιορισμούς λόγω απευθείας αναθέσεων.
Η αποτελεσματική στρατιωτική ισχύς απαιτεί μια καλή οικονομική βάση, περιλαμβάνοντας πραγματικές επενδύσεις, ανταγωνισμό, υπηρεσίες χωρίς γραφειοκρατία, λιγότερο κρατικό παρεμβατισμό, και αυτονομία σε προϊόντα διατροφής. Απαιτεί επίσης καλούς μισθούς για τους στρατιωτικούς επαγγελματίες και ικανή ηγεσία σε κρίσιμες θέσεις, για να διασφαλίσουν την αίγλη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τέλος, είναι ανάγκη να υπάρχει πολιτική ηγεσία (ανεξαρτήτως κομματικών αντιθέσεων) που θα απορρίπτει διχαστικές ρητορικές, οι οποίες ενδέχεται να προκαλέσουν κοινωνικές εντάσεις στην Ελλάδα.
