Τον Μάρτιο του 2024, ο Τάσος Κωστής υπήρξε θύμα της απώλειας της συζύγου του, η οποία υπέφερε από σοβαρή ασθένεια. Το ζευγάρι μοιράστηκε 44 χρόνια ζωής και απέκτησε έναν γιο. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Μαριάννας, ο ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα On Time, όπου μοιράστηκε τις σκέψεις του για την απώλεια και πώς την αντιμετώπισε.
Ο Τάσος Κωστής εξομολογήθηκε ότι η πληγή αυτή δεν κλείνει, όμως «γίνεται κάπως πιο μαλακή» με το πέρασμα του χρόνου.
Μιλήστε μας για την νέα σελίδα στη ζωή σας, την οποία ανοίξατε με την εργασία σας στην Κύπρο, προσπαθώντας να ξεφύγετε από τη θλίψη που σας κατέβαλε μετά τον θάνατο της συζύγου σας, Μαριάννας, τον περασμένο Μάρτιο.
Έπρεπε να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση και ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω εδώ. Δέχτηκα πρόταση για εργασία στην Κύπρο και το είδα ως μια ευκαιρία. Μαζί με τον Λώρη Λοϊζίδη ανεβάσαμε τον «Μπακαλόγατο» – με sold out παραστάσεις όλο το χειμώνα – και συνεχίζουμε και το καλοκαίρι. Αυτή η απόφαση αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμη. Διότι εδώ, όπου γυρίσω, τη βλέπω μπροστά μου. Στο σπίτι μας βρίσκονται τα πράγματα που αγαπήσαμε, ενώ εκεί είναι όλα καινούρια. Φυσικά, την φωτογραφία της τη συνόδευσα. Ήμασταν μαζί 44 χρόνια. Ήταν η σύντροφός μου, πάντα στο πλευρό μου. Η απώλειά της είναι ένα τεράστιο ψυχικό τραύμα. Όλα τα περάσαμε μαζί. Πριν από δέκα χρόνια, είχα καρκίνο και εκείνη ήταν δίπλα μου. Στη συνέχεια, χτύπησε η μοίρα εκείνη. Ήμουν συνεχώς στο πλευρό της, αλλά εκείνη τη στιγμή, ενώ εγώ έβλεπα ένα μέλλον, η δική της πορεία σταμάτησε ξαφνικά.
Ήξερε εκείνη τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας της ή μόνο εσείς το γνωρίζατε;
Το γνώριζε. Ελπίζαμε και οι δύο σε ένα θαύμα. Αγωνίστηκε για τρία χρόνια. Στην αρχή πήγαινε καλά, αλλά δυστυχώς, τους τελευταίους έξι μήνες η κατάσταση της επιδεινώθηκε. Τη χάσαμε (η φωνή του σπαράσσεται). Αποφάσισα να πάω στην Κύπρο για να μπορέσω να το διαχειριστώ, γιατί η μνήμη δεν σε αφήνει. Η ζωή σου είναι γεμάτη αναμνήσεις. Μου λείπει ο μισός εαυτός μου. Γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις αντικείμενα που φέρνουν αναμνήσεις. Θυμάμαι τα μέρη που πηγαίναμε μαζί. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές. Στην Κύπρο, όμως, κάπως ξεχνιούμαι και η εργασία με βοηθάει να αναπνεύσω.
Με την πάροδο του χρόνου, έχετε κατορθώσει να κλείσετε κάπως την πληγή;
Όχι. Η πληγή δεν κλείνει (η φωνή του σπάει). Το παλεύεις όπως μπορείς. Με το χρόνο, η πληγή γίνεται κάπως πιο απαλή. Στην αρχή, η απώλεια αυτή σου φαίνεται μακρινή λόγω του σοκ. Ο πρώτος χρόνος ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, μόνες στιγμές. Ήταν η πρώτη χρονιά που ήμουν χωρίς εκείνη. Μου λείπει πολύ. Είναι πιο διαχειρίσιμο, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να μου λείπει. Ευτυχώς, στην Κύπρο αισθάνομαι καλύτερα. Έχω βρει ανθρώπους που με έχουν υποδεχθεί με αγάπη, καθώς είμαι κοινωνικός τύπος και δεν θέλω να περνάω όλη την ώρα μόνος μου στο σπίτι. Περπατώ, μιλάω με κόσμο και η αγάπη τους με συγκινεί.
