Ανέρχεται στον θρόνο στα 16 του, και 14 χρόνια αργότερα θα γράψει ο ίδιος το ατιμωτικό του τέλος.
Ο Νέρων είναι γιος της Αγριππίνας, της γυναίκας που παντρεύεται τον θείο της, τον αυτοκράτορα Κλαύδιο, και τον δηλητηριάζει με μανιτάρια. Ο νεαρός Λούκιος Δομίτιος αποκτά τον τίτλο του Καίσαρα, ενώ η μητέρα του πιστεύει ότι θα κυβερνά κρυφά από τον θρόνο. Κάνει λάθος.
Αρχικά, ο Νέρων προσπαθεί να εμφανιστεί ευσεβής. Δίπλα του βρίσκονται ο Σενέκας και ο Βούρρος — φιλόσοφος και στρατηγός, οι φύλακες της νομιμότητας. Αλλά η εξουσία έχει γοητεία, και το προσωπείο του πέφτει γρήγορα.
Το 59 μ.Χ., ο Νέρων διατάζει τη δολοφονία της μητέρας του. Πρώτα επιδιώκει να τη σκοτώσει με έναν παγιδευμένο πλοίο. Όταν αυτή επιζεί, τη στέλνει να σφαγεί στο κρεβάτι της. «Αν γέννησες τέτοιο γιο, αξίζεις να πεθάνεις», φέρεται να λέει η Αγριππίνα λίγο πριν ξεψυχήσει.
Η φωτιά, η αρένα και το τραγούδι
Το 64 μ.Χ., η Ρώμη φλέγεται. Για πέντε ημέρες, δέκα συνοικίες καταστρέφονται. Ο Νέρων απουσιάζει — ή, σύμφωνα με φήμες, τραγουδά, παρακολουθώντας τη φωτιά από ψηλά. Για να αποποιηθεί τις ευθύνες του, κατηγορεί τους χριστιανούς, τους οποίους καίει ζωντανούς στους δρόμους ως πυρσούς. Η τρομοκρατία μετατρέπεται σε δημόσιο θέαμα.
Στο μεταξύ, χτίζει τη Domus Aurea, το Χρυσό Παλάτι του, το οποίο καταπίνει το μισό της πόλης. Ο Νέρων δεν είναι πια Καίσαρας· είναι θεατρικός καλλιτέχνης, αοιδός, μίμος, ποιητής, και εκδικητής.
Δολοφονεί τον θετό του αδελφό, δύο συζύγους, και την Ποππαία την χτυπά μέχρι θανάτου ενώ είναι έγκυος. Στη συνέχεια, παντρεύεται ένα αγόρι που μοιάζει με εκείνη, αφού το ευνουχίσει.
Η αυτοκρατορία καταρρέει
Το 66 μ.Χ. ξεσπά μια εξέγερση στην Ιουδαία. Ο Νέρων, απασχολημένος με την τέχνη, φεύγει για την Ελλάδα όπου δίνει παραστάσεις στην Ολυμπία και στους Δελφούς. Παρουσιάζει μόνος του τις παραγωγές, απονέμοντας στον εαυτό του όλα τα βραβεία. Η Ρώμη τον περιμένει — και βράζει από οργή.
Το 68 μ.Χ., η κατάσταση εκρήγνυται. Ο Βίντεξ επαναστατεί στη Γαλατία και ο Γάλβας τον ακολουθεί από την Ισπανία. Οι λεγεώνες αρνούνται να υπακούσουν. Η Σύγκλητος παίρνει το μέρος του Γάλβα και κηρύσσει τον Νέρων εχθρό του λαού.
Ο Νέρων ξυπνά και το Παλάτι είναι άδειο. Οι Πραιτοριανοί τον έχουν εγκαταλείψει. Τα πλοία του δεν τον περιμένουν πια, και οι ελεύθεροι τον εγκαταλείπουν. Καταφεύγει σε μια αγροικία, κρύβεται σε υπόγειο δωμάτιο, κινδυνεύει.
Θέλει να πεθάνει, αλλά δεν τολμά. Ζητά δηλητήριο, ξίφη, μονομάχους. Κανείς δεν του τα φέρνει. Παίρνει δύο ξίφη, τα ακουμπά στον λαιμό του, αλλά απορρίπτει την ιδέα. Φοβάται τον πόνο. Φοβάται τον θάνατο. Φοβάται τον εαυτό του.
Μόνο όταν ο Επαφρόδιτος του πιάνει το χέρι, το ξίφος καρφώνεται. Ένας εκατόνταρχος φτάνει, προσπαθεί να τον σώσει. Ο Νέρων ψιθυρίζει: «Πολύ αργά… Αυτό είναι η πιστότης…». Η ημερομηνία είναι 9 Ιουνίου 68 μ.Χ.
Η σωτηρία και η σιωπή
Η Ρώμη δεν πανηγυρίζει. Απλώς ανασαίνει. Οι αριστοκράτες μιλούν για αποκατάσταση, οι χριστιανοί ψελλίζουν «δόξα τω Θεώ». Ο λαός παραμένει σιωπηλός. Ο Νέρων τους παρείχε άρτο και θέαμα—και τρόμο. Τώρα τίποτα. Ούτε άρτο. Ούτε Καίσαρα.
Λίγοι κλαίνε για τον Νέρωνα. Οι θαυμαστές του, οι ηθοποιοί, οι αυλοκόλακες. Κάποιοι ψιθυρίζουν τα λόγια του πριν από τον θάνατό του: «Τι καλλιτέχνης πεθαίνει με εμένα…». Η σκιά του Νέρωνα πλανάται πάνω από τα ερείπια.
Η Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία κλείνει με αίμα. Ο θρόνος αλλάζει χέρια. Το Έτος των Τεσσάρων Αυτοκρατόρων ξεκινά και η Ρώμη βυθίζεται στο χάος. Ο Βεσπασιανός τελικά επικρατεί, αλλά ο Νέρων δεν ξεχνιέται. Γίνεται σύμβολο παρακμής. Οι χριστιανοί τον θεωρούν Αντίχριστο. Άλλοι λένε ότι ζει ακόμα, μεταμφιεσμένος. Πολλοί εύχονται να μην επιστρέψει ποτέ.
Ωστόσο, η Ρώμη ξέρει: καμία θυσία δεν διαγράφει μια αυτοκρατορία που είχε μάθει να αγαπά το τέρας της.
Διαβάστε περισσότερα stories από το Naftemporiki.gr
