Η ανεπαρκής χρηματοδότηση του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ για τα ιατροτεχνολογικά υλικά που αφορούν τον Σακχαρώδη Διαβήτη αποκλείει τους ασθενείς από πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες και δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες για τις εταιρείες που παρέχουν αναλώσιμα.
Κατά τη διάρκεια δημόσιου διαλόγου που διοργάνωσε ο ΣΕΙΒ σε συνεργασία με το Εργαστήριο Οργάνωσης και Αξιολόγησης Υπηρεσιών Υγείας του ΕΚΠΑ, συμμετείχαν όλοι οι φορείς που σχετίζονται με τη χρήση ιατροτεχνολογικών βοηθημάτων για τη βελτίωση της ρύθμισης των ατόμων με διαβήτη. Ο πρόεδρος του ΣΕΙΒ, Δημήτρης Νίκας, αναφέρθηκε στην υποχρηματοδότηση της κατηγορίας Λ4, που αφορά τα υλικά του διαβήτη, και πώς αυτό περιορίζει την πρόσβαση σε σύγχρονες τεχνολογίες που συμβάλλουν στη βελτίωση της ρύθμισης των επιπέδων γλυκόζης και της ποιότητας ζωής.
Αυξάνεται η πιθανότητα σοβαρών επιπλοκών
Ο κ. Νίκας επεσήμανε ότι ο ελλειμματικός προϋπολογισμός αυξάνει την πιθανότητα σοβαρών επιπλοκών της νόσου, επιβαρύνοντας τελικά το κόστος της θεραπείας. Αυτό ήταν ένα από τα βασικά συμπεράσματα του δημόσιου πολιτικού διαλόγου, με το οποίο συμφώνησαν όλοι οι συμμετέχοντες φορείς.
Επιπλέον, ο πρόεδρος αναφέρθηκε στις τρεις υποκατηγορίες Λ4α (Αναλώσιμα Συμβατικής Τεχνολογίας), Λ4γ (Αντλία Ινσουλίνης και Αναλώσιμα) και Λ4δ (Συστήματα Καταγραφής Γλυκόζης), οι οποίες παρουσίασαν κλιμακούμενα clawback άνω του 20%, με αυξανόμενη τάση που αναμένεται να φτάσει ή να ξεπεράσει το 40% μέχρι το 2025.
Στην υποκατηγορία Λ4α (ταινίες σακχάρου), η δαπάνη επηρεάζεται αρνητικά από τα υψηλά κέρδη των αποκλειστικών διανομέων, αυξάνοντας το clawback κατά 35%.
Στη Λ4γ (αντλίες ινσουλίνης), η χρήση της συγκεκριμένης θεραπείας στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλή σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αν και οι έρευνες δείχνουν τεκμηριωμένα οφέλη σε σχέση με τη θεραπεία μέσω πολλαπλών ενέσεων. Μελέτες αποδεικνύουν εξοικονόμηση 32.000 ευρώ στο σύνολο της ζωής ενός ατόμου με διαβήτη, καθώς και τουλάχιστον τρία χρόνια περισσότερης ζωής χωρίς επιπλοκές.
Στην υποκατηγορία Λ4δ (Συστήματα Καταγραφής Γλυκόζης), η χρήση αυτών των συσκευών θεωρείται απαραίτητη για τη σωστή διαχείριση του Σακχαρώδους Διαβήτη, με ένδειξη κυρίως για άτομα με τύπο 1 και τύπο 2 σε θεραπεία με πολλαπλές ενέσεις. Ωστόσο, ο υπάρχων προϋπολογισμός δεν καλύπτει τις ανάγκες των ασθενών για νέες τεχνολογίες. Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που δεν αποζημιώνουν τη χρήση αυτών των συστημάτων για άτομα με τύπο 2 που λαμβάνουν πολλαπλές ενέσεις.
Ο ΣΕΙΒ προτείνει αύξηση του προϋπολογισμού του 2025 για τη διαχείριση του διαβήτη στην κατηγορία Λ4 κατά τουλάχιστον 18 εκατ. ευρώ, με διανομή 5 εκατ. € για την υποκατηγορία Λ4α, 6 εκατ. € για τη Λ4γ και 7 εκατ. € για τη Λ4δ. Επιπλέον, προτείνεται η δημιουργία μιας νέας κατηγορίας Λ4ε με προϋπολογισμό 25 εκατ. ευρώ για την αποζημίωση Συστημάτων Καταγραφής Γλυκόζης για επιλεγμένες ομάδες ατόμων με διαβήτη τύπου 2.
Διαρκές αίτημα για αλλαγή μηχανισμού
Ο πρόεδρος του ΣΕΙΒ επανέλαβε την ανάγκη για αναθεώρηση του μηχανισμού clawback, προτείνοντας τη μετάβαση σε ένα σύστημα αποζημίωσης που θα βασίζεται στην αποτελεσματικότητα των θεραπειών (Value-Based Healthcare – VBHC) και την εξαιρέσει των επενδυτικών δαπανών από τον υπολογισμό του clawback.
Ο Χρήστος Δαραμήλας, πρόεδρος της Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ., υπογράμμισε ότι για τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2 απαιτείται πρόσβαση σε νέα φάρμακα και ιατροτεχνολογικά προϊόντα, καθώς οι νέες τεχνολογίες μπορούν να οδηγήσουν σε ποιοτική διαβίωση χωρίς επιπλοκές.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της Η.ΔΙ.Κ.Α., η αξιολόγηση των πρόσφατων αυξήσεων στον προϋπολογισμό της Λ4 του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. είναι περιορισμένη. Οι αυξήσεις αυτές είναι ανεπαρκείς για να υποστηρίξουν πραγματικά όσους χρειάζονται τις απαραίτητες ιατροτεχνολογικές προμήθειες, ειδικά δεδομένου ότι οι πάσχοντες από τύπο 1 και 2 δεν ξεπερνούν τους 90.000. Επιπλέον, ζητήθηκε η άμεση εκχώρηση των 37 εκατ. ευρώ από τον ετήσιο προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας στην κατηγορία Λ4 του Ε.Ο.Π.Υ.Υ.
Η πρόεδρος της ΕΛΟΔΙ, Σοφία Τσιακάλου δήλωσε ότι οι πολιτικές clawback και rebate που επιβαρύνονται οι καινοτόμες εταιρείες δημιουργούν σοβαρά εμπόδια στην πρόσβαση των ασθενών σε απαραίτητες τεχνολογίες.
