4 Ιουνίου 1913. Το Έπσομ γεμίζει ήχους. Οι ευγενείς στοιχηματίζουν, ο βασιλιάς παρακολουθεί, το πλήθος ζητωκραυγάζει.
Ξαφνικά, μια γυναίκα με λευκή μπλούζα και ροζ φούστα, φορώντας την κορδέλα της Women’s Social and Political Union, περνά από κάτω από το κιγκλίδωμα.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η Έμιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον πέφτει στο έδαφος, προσπαθώντας να πιάσει τα ηνία του αλόγου του βασιλιά Γεωργίου Ε’. Το άλογο τη χτυπά και την παρασέρνει. Η Έμιλι σωριάζεται αναίσθητη. Τέσσερεις ημέρες αργότερα, θα χάσει τη ζωή της στο νοσοκομείο. Όμως, ο θάνατός της είναι μόνο η αρχή.
Η γυναίκα που διάλεξε την αντίσταση
Γεννημένη το 1872 στο Μπλάκχιθ, προερχόμενη από μια οικογένεια που γρήγορα φτωχαίνει, σπουδάζει λογοτεχνία και αριστεύει στην Οξφόρδη, αλλά δεν αποκτά πτυχίο — καθώς είναι γυναίκα. Εργάζεται ως δασκάλα και γκουβερνάντα, και το 1906 προσχωρεί στην Ένωση Κοινωνικής και Πολιτικής Δράσης των Γυναικών (WSPU) των Πάνκχερστ.
Η Έμιλι δεν περιορίζεται σε ειρηνικές διαμαρτυρίες. Καίει γραμματοκιβώτια, σπάει τζάμια, επιτίθεται σε υπουργούς, πετάει πέτρες και μπαίνει κρυφά στη Βουλή.
Ένας δεσμοφύλακας στην Μάντσεστερ της ρίχνει παγωμένο νερό, και στη Χόλλοουεϊ, πέφτει από τα κάγκελα με σκοπό να σταματήσει τη βάναυση μεταχείριση. Υποφέρει, σπάζει πλευρά και τραυματίζει το σώμα της.
Η πίστη και οι συνέπειες
Η Έμιλι είναι φανατική χριστιανή. Πιστεύει ότι το μαρτύριό της προσφέρει νόημα στον κόσμο. Διαβάζει Τσώσερ και υπογράφει ως «Faire Emelye», προσεύχεται καθημερινά με τη Βίβλο στο κομοδίνο της.
«Η εξέγερση ενάντια στους τυράννους είναι υπακοή στον Θεό», γράφει. Όταν θεωρεί ότι οι ταλαιπωρίες δεν αρκούν για να επηρεάσουν τη κοινωνία, προγραμματίζει μια πιο δραματική κίνηση. Το Πάσχα του 1913 δηλώνει: «Μια μεγάλη θυσία είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει το κράτος τα βασανιστήρια. Αν πεθάνω, ίσως οι άλλες σωθούν.»
Το εισιτήριο επιστροφής
Την ημέρα του ντέρμπι αγοράζει εισιτήριο με επιστροφή. Στην τσέπη της έχει ένα φυλλάδιο για ένα χορό που θα παρακολουθήσει το βράδυ. Στο παλτό της έχει καρφιτσωμένες δύο σημαίες του κινήματος: μωβ, λευκό, πράσινο.
Δεν αφήνει καμία διαθήκη ή σημείωμα. Αλλά γνωρίζει. Βρίσκεται στη στροφή του θανάτου, στο Tattenham Corner, λίγα μέτρα από τα κάγκελα. Βλέπει τον καλπασμό και μπαίνει μπροστά.
Μια πράξη, ένα σύμβολο, μια αλήθεια που αιμορραγεί
Η είδηση διαδίδεται παγκοσμίως. Οι κάμερες την καταγράφουν καθώς παρασύρεται από το άλογο του βασιλιά. Το πλήθος παγώνει. Ο βασιλιάς Γεώργιος χαρακτηρίζει την πράξη της «σκανδαλώδη». Η βασίλισσα Μαίρη τη ονομάζει «απαίσια γυναίκα». Οι εφημερίδες την αποκαλούν παράφρων, ασεβή, φανατική.
Αλλά για το κίνημα των σουφραζετών, είναι η πρώτη μάρτυρας. Πέντε χιλιάδες γυναίκες συνοδεύουν το φέρετρό της, ενώ πενήντα χιλιάδες την αποχαιρετούν στους δρόμους του Λονδίνου. Η επιγραφή στο φέρετρο λέει: «Fight on. God will give the victory».
Ο θάνατός της γίνεται κραυγή
Ο Τύπος ειρωνεύεται την πράξη της. Το κοινό διχάζεται. Οι πολιτικοί σιωπούν. Όμως, ο σπόρος της αλλαγής έχει φυτευτεί. Έναν χρόνο αργότερα, ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος. Η κυβέρνηση αποφυλακίζει τις απεργούς πείνας. Η Έμμελιν Πάνκχερστ σταματά την εκστρατεία και καλεί τις γυναίκες να συμβάλουν στον πόλεμο.
Το 1918 έρχεται η αλλαγή του νόμου. Οι πρώτες γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα ψήφου. Το 1928, οι γυναίκες αποκτούν πλήρη πολιτική ισότητα με τους άντρες.
Η Έμιλι δικαιώνεται. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν επιθυμούσε το θάνατό της. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ρίσκαρε τη ζωή της για να κερδίσουν άλλες. Ήταν δασκάλα, φιλόλογος, στρατιώτης. Και όταν χρειάστηκε, έγινε το ίδιο το λάβαρο. Δεν θυσίασε το σώμα της από απελπισία — το ύψωσε σαν σημαία. Και την καρφώνει, έστω και για μια στιγμή, στο μέτωπο του βασιλιά.
