Sure! Here’s a rewritten version of the content:
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την απώλεια του παππού της Δανάης Μπάρκα, και η γνωστή παρουσιάστρια και ηθοποιός μοιράστηκε μία συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Η Δανάη αναπολεί τις τελευταίες στιγμές μαζί του και τις όμορφες αναμνήσεις που της άφησε όσο ήταν εν ζωή.
Στην ανάρτησή της περιγράφει:
«Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια, άφησα το χέρι του για λίγο και εκείνος με άφησε για πάντα. Περάσαμε τρεις μήνες στα νοσοκομεία. Η εμπειρία ήταν πολύ δύσκολη. Αν δεν έχεις βιώσει νοσοκομειακή παραμονή, δεν μπορείς να καταλάβεις την αγωνία που βιώνουν ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτές. Αγωνίες και πόνοι. Με τους νοσοκόμους γίναμε οικογένεια. Κοιμόμουν δίπλα του και όταν εκείνος αποκοιμιόταν, πήγαινα στο διπλανό δωμάτιο, όπου ήταν η κυρία Μυρσίνη, μία υπέροχη γιαγιά από τη Λέσβο, και περνούσαμε τη νύχτα μαζί ως το πρωί που ξεκινάγαν οι ενέσεις.
Εκείνο το πρωί, Τετάρτη, μας είπαν πως η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί. Καθόμουν στην καρέκλα δίπλα του, του κρατούσα το χέρι και του έλεγα όλα όσα πίστευα ότι ήθελε να ακούσει. Τότε, ο κολλητός μου ήρθε και του λέω να πάμε να πάρουμε έναν καφέ. Κατεβήκαμε και επιστρέψαμε μετά από 10 λεπτά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μισάνοιχτη πόρτα και τον παραβάν μπροστά του. Η φράση «καλύτερα να μην μπεις» και μετά… τίποτα. Αυτό ήταν.
Ο παππούς μου, που με πήγαινε βόλτες καθημερινά, λέγοντάς μου παραμύθια για να κοιμηθώ, που μου έφτιαχνε φρέσκο χυμό κάθε πρωί και παρακολουθούσαμε μαζί ταινίες καουμπόηδων. Ο παππούς που φώναζε «ήρθε η ποντικώ μου επιτέλους» μόλις με έβλεπε και πηγαίναμε αμέσως για παγωτό. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον αγαπούσε κι εκείνος το ίδιο. Αυτή η απαίσια Τετάρτη του στέρησε τη ζωή.
Από τότε, κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, βρίσκομαι πάντα κοντά στη γιαγιά μου. Μαζεύουμε λουλούδια, θυμόμαστε ιστορίες, τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε και λέμε πόσο αγαπάμε τον παππού.
Η γιαγιά δεν είναι πια η ίδια χωρίς τον παππού. Το σπίτι έχει αλλάξει. Τα πάντα είναι διαφορετικά εκτός από ένα ουσιαστικό: η αγάπη που «νιώθει» το χώρο. Η αγάπη που εκπέμπει η επιδερμίδα της γιαγιάς όταν την αγγίζω. Αυτό θα παραμείνει πάντα εδώ.
Θα κλείνω τα μάτια μου και θα θυμάμαι το αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας που ένιωθα στην αγκαλιά του. Με αυτό θα συνεχιστεί η ζωή μου…
Παππού, σε σκεφτόμαστε και σε αγαπάμε. Μας λείπεις τόσο πολύ!»
