Όταν τα Τέμπη πέρασαν σε δεύτερη μοίρα λόγω της επικαιρότητας, η Γάζα ήρθε στο προσκήνιο, και πολιτικοί και αναλυτές έσπευσαν να εκφράσουν τις απόψεις τους.
«Αν όλοι αυτοί που ανησυχούν για την Παλαιστίνη δείχνανε την ίδια ζέση για τη Βόρειο Ήπειρο, τον Πόντο και την Κύπρο, σήμερα τα σύνορά μας θα εκτείνονταν στον Καύκασο…», σημείωσε χιουμοριστικά ένας χρήστης στο Twitter, και ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο;
Η Ελλάδα έχει χορτάσει από τέτοιες φωνές, που ανεβαίνουν κάποιες φορές ως υπερπατριώτες από τη Δεξιά, διακινούνται φήμες (οι αντιεμβολιαστές ήταν η τελευταία τους εμφάνιση), ή εμφανίζονται ως διεθνιστές πασιφιστές αριστεροί, υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Και βέβαια, τα ζητήματα όπως τα Τέμπη και η Ουκρανία προκαλούν παρόμοιες αντιδράσεις.
Παρ’ όλα αυτά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη και απαιτεί να δούμε τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Η Ελλάδα ποτέ δεν ενέκρινε σφαγές λαών. Αντίθετα, είναι στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ, που αντιμετωπίζει την Τουρκία ως άμεση απειλή, η οποία διεκδικεί περιοχές του Αιγαίου και διατηρεί στρατό κατοχής στη μισή Κύπρο. Το Ισραήλ προετοιμάζεται επίσης να λειτουργήσει ως αμυντικός εταίρος της Ε.Ε., η οποία φαίνεται να αγνοεί αυτές τις παρανομίες.
Η στρατηγική αυτή σχέση δεν πρέπει να υποτιμάται, καθώς το Ισραήλ έχει επίσης ανοικτές διαφορές με την Τουρκία.
ΗGeopolitical κατάσταση είναι περίπλοκη, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση του προεδρου Τραμπ έναντι της Τουρκίας να δημιουργεί νέες προκλήσεις, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για απρόβλεπτες εξελίξεις.
Οι Ευρωπαίοι που καταγγέλλουν το Ισραήλ, παράλληλα πωλούν όπλα στον Ερντογάν και αδιαφορούν για την κατοχή της Κύπρου, κράτους-μέλους της Ε.Ε. Οι συμμαχίες διαμορφώνονται με βάση τα συμφέροντα, και η τουρκική απειλή αποτελεί υπαρξιακό ζήτημα για την Ελλάδα. Μόλις πρόσφατα τιμήσαμε την επέτειο της Ποντιακής Γενοκτονίας, αναλογιζόμενοι την ιστορία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, και κατανοούμε ποια είναι τα συμφέροντά μας. Κάποιοι μπορεί να το αποκαλούν Ιστορία, όμως με την αναθεωρητική Τουρκία, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Συμπερασματικά, πρέπει να φροντίσουμε τις σχέσεις μας με όσους έχουν κοινό εχθρό. Αυτό σημαίνει ότι η μόνη μας πυξίδα θα πρέπει να είναι το εθνικό συμφέρον, κι όλα τα υπόλοιπα είναι απλές συζητήσεις για την ώρα.
