Η πρώτη ενέργεια της newly established State ήταν η σύναψη δανείου. Ακολούθως, η κυβέρνηση απέκτησε χρυσά και αργυρά σκεύη από Μοναστήρια και Εκκλησίες, ενώ προσέφερε εθνικά κτήματα ως αντάλλαγμα.
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
Οι πρώτες επαναστατικές κυβερνήσεις του 1821, βλέποντας ότι ο αγώνας δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς οικονομική υποστήριξη από το εξωτερικό, αναζητούσαν δανειστές, υποθηκεύοντας εθνικά κτήματα. Στις 18 Ιανουαρίου 1822, συγκλήθηκε το «Βουλευτικό» στην Επίδαυρο, υπό την προεδρία του Δημήτριου Υψηλάντη. Στα πρακτικά διαβάζουμε: «προβλήθηκε σχέδιο νόμου για δάνειο πέντε μιλλιούνιων, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα. Υπογραφή: Ιωάννης Σκανδαλίδης, πρώτος γραμματέας του Βουλευτικού». Το δάνειο ήταν εσωτερικό και είχε επιτόκιο 8% με εξόφληση εντός τριών ετών.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1822, υπό την προεδρία του πρίγκιπα Δημητρίου Υψηλάντη, αποφασίστηκε ο διορισμός κεντρικών τοπικών διοικήσεων. Ο Άρειος Πάγος και οι γερουσίες θα παρείχαν χρεωστικές ομολογίες σε ευκατάστατους της επαρχίας προς όφελος της Διοίκησης. Επειδή, ωστόσο, η εισροή χρημάτων θα καθυστερούσε, αποφασίστηκε να συμβάλλει το κάθε μέλος του έθνους «τουλάχιστον ένα γρόσι» για τις ανάγκες της Διοίκησης. Η ανταπόκριση ήταν θετική, δίνοντας 10.000 γρόσια στον Υψηλάντη για την εκστρατεία του στην Ανατολική Ελλάδα και ακόμη 3.000 στον στρατηγό Νικήτα «για την εκστρατεία του».
Για να προχωρήσει το υπό σύσταση κράτος, χρειαζόταν επιπλέον χρήματα. Το Βουλευτικό τότε εγκρίνει διάταγμα για «γενική συνεισφορά» από το έθνος, τονίζοντας ότι οι ευπορότεροι «που δεν δανείζουν» θα αποκλείονται από την αγορά εθνικών κτημάτων. Ακολούθησε η πώληση εθνικών κτημάτων και ενοικίαση κτιρίων, τελωνείων και εργαστηρίων για να συγκεντρωθούν χρήματα.
Στις 9 Μαρτίου 1822, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη δανείου από το εξωτερικό ύψους «ενός μιλλιουνίου ταλλήρων Ισπανίας». Λόγω καθυστερήσεων στη λήψη του δανείου, αποφασίστηκε η συλλογή χρυσού και αργύρου «από τους πατριώτες». Υπογράφηκε ο νόμος «περί συνάξεως σκευών των Μοναστηρίων και Εκκλησιών», με αντάλλαγμα εθνικά κτήματα ίσης αξίας.
Η Διοίκηση, μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις, αποφάσισε να συνάψει δύο δάνεια από το εξωτερικό (τα δάνεια της Ανεξαρτησίας) υπό σκληρούς όρους από την Αγγλία. Το πρώτο, ύψους 800.000 λιρών, συνήφθη στις 21 Φεβρουαρίου 1824 με τον Οίκο Λόφναν, με ετήσιο τόκο 5% και διάρκεια αποπληρωμής 36 χρόνια. Οι αμοιβές και οι τόκοι συντομεύουν την ποσότητα που θα έφτανε στην Ελλάδα, αφήνοντας τελικά 298.700 λίρες για την χώρα.
Καταλήστευση της Ελλάδος
Το δεύτερο δάνειο, ύψους 2.000.000 λιρών, συμφωνήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825 με τον εβραϊκό τραπεζικό οίκο Ρικάρδο. Αφού αφαιρέθηκαν οι τόκοι και άλλα έξοδα, το καθαρό ποσό περιορίστηκε σε μόνο 816.000 λίρες, με ένα μέρος να χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση των ομολόγων. Το δάνειο χαρακτηρίστηκε από τον Αγγλικό Τύπο ως καθαρή αισχροκέρδεια και συνιστούσε συστηματική καταλήστευση της ελληνικής περιουσίας. Οι όροι των δανείων αναγνώριζαν ουσιαστικά το Ελληνικό κράτος αλλά και εδραίωναν την αγγλική επιρροή στην Ελλάδα.
