© Το δίκαιο της Πνευματικής Ιδιοκτησίας απαγορεύει τη μη εξουσιοδοτημένη χρήση αυτού του περιεχομένου, επιβάλλοντας αυστηρές αστικές και ποινικές ποινές στους παραβάτες.
Μετά από τρεις σημαντικές παραγωγές στο Luzerner Theater, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής επιστρέφουν δυναμικά στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή. Αυτή τη φορά, ως προσκεκλημένοι του Schauspielhaus Zürich, του ιστορικού θεάτρου της Ζυρίχης, παρουσιάζουν μία ριζοσπαστική ανάγνωση της Εκάβης του Ευριπίδη με ηθοποιούς από το σύνολο του θεάτρου.
Οι νέοι καλλιτεχνικοί διευθυντές του Schauspielhaus Zürich, Pınar Karabulut και Rafael Sanchez, αποκάλυψαν πρόσφατα τα σχέδιά τους για την πρώτη τους σεζόν:
«Το θέατρο του 21ου αιώνα διαφέρει όσο και ο σύγχρονος κόσμος. Εδώ στη Ζυρίχη επιδιώκουμε να προσφέρουμε ιστορίες και αισθητική που εντυπωσιάζουν με διαφορετικούς τρόπους και αξίζουν μία κοινή εξερεύνηση. Σε μία εποχή ολοένα και πιο αποκαρδιωτική, το θέατρο είναι αναγκαίο ως μέσο γοητείας. Η σκηνή είναι το μέρος όπου δημιουργούνται νέες δυνατότητες και ολότελα νέοι κόσμοι».
Το νέο πρόγραμμα του θεάτρου σηματοδοτεί την έναρξη διεθνών συνεργασιών με κοινό στόχο την προσέγγιση του θεάτρου ως χώρο συνάντησης και πεδίο σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης των προκλήσεων της εποχής.
Για το ντεμπούτο τους στο Schauspielhaus Zürich, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής εστιάζουν στην Εκάβη του Ευριπίδη, ένα έργο που αποτυπώνει την αδιαφορία της ευρωπαϊκής ταυτότητας και αντηχεί τη παραφροσύνη της σύγχρονης εποχής.
Με τη σκηνογραφία του βραβευμένου Márton Ágh, τα κοστούμια της Katrin Wolferman, τη μουσική και ηχητικό σχεδιασμό του Nicolas Fehr και τη χορογραφική επιμέλεια της Χαράς Κότσαλη.
Εκάβη – Η Τραγωδία
Η Τροία έχει γίνει πλέον σκόνη και στάχτη. Μετά από δέκα χρόνια, ο πόλεμος έχει τελειώσει. Ωστόσο, για τις γυναίκες των ηττημένων, ο εφιάλτης συνεχίζεται: αποξενωμένες από την πατρίδα τους και θρηνώντας τους νεκρούς τους, υποχρεώνονται να υπηρετούν τους Έλληνες ως λάφυρα πολέμου. Ανάμεσά τους και η Εκάβη – πρώην περήφανη βασίλισσα, τώρα στο έλεος των κατακτητών. Όταν ζητούν τη θυσία της κόρης της για να τιμήσουν τον Αχιλλέα, ούτε οι παρακλήσεις ούτε οι διπλωματικές προσπάθειες μπορούν να τη σώσουν. Η Πολυξένη πρέπει να πεθάνει. Μόλις έχει γίνει η θυσία και αποκαλύπτεται μία νέα φρίκη: το σώμα του Πολύδωρου, του μοναδικού γιου της που πίστευε ασφαλή, βρίσκεται δολοφονημένο από απληστία. Τα όρια της αντοχής έχουν ξεπεραστεί. Η Εκάβη ζητά εκδίκηση, με όποιο κόστος. Μέσα από τον πόνο, ανακτά τη δύναμή της.
Η Παράσταση των Παπούλια-Πασσαλή
«Πες τους ότι είμαι μια γυναίκα που έχει χάσει την ταυτότητά της.»
Ένα γιγαντιαίο δέντρο κατεβαίνει από τον ουρανό.
Η σκηνή είναι κενή.
Μόνο ένα σκυλί γαβγίζει ασταμάτητα.
Η ψυχή μου είναι πλέον γεμάτη.
Η Εκάβη είναι ένας λαβύρινθος γεμάτος επαναλήψεις και αδιέξοδα. Ηρωες και θεατές χάνονται εκεί όπου το πραγματικό και το ονειρικό, το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία συνυπάρχουν, όπου η γλώσσα χρησιμοποιείται σαν όπλο απάτης και καταστροφής. Ενώπιον μας ανοίγεται ένα εφιαλτικό πεδίο μάχης, όπου η τρέλα του πολέμου και η μανία φτάνουν στα όρια αντοχής για ήρωες και θεατές.
Η Εκάβη είναι αιχμάλωτη. Η βία που πλήττει την οικογένεια, την πόλη και το περιβάλλον της την μεταμορφώνει, από οικεία σε άγνωστη. Θα ανακτήσει τη δύναμή της αργά και αόρατα, όπως μια διαβρωτική πολιτική δύναμη, ως δύναμη εκδίκησης που θα διακόψει τη γιορτή των νικητών. Με μια ανατρεπτική γυναικεία αφήγηση που αρνείται να ξεχάσει τους νεκρούς και το δίκαιο μέχρι τη τελική της νίκη: τη μεταμόρφωσή της σε σκυλί και την απομάκρυνσή της από το ανθρώπινο είδος.
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 12 Δεκεμβρίου 2025 και θα ενταχθεί στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του Schauspielhaus Zürich για τη θεατρική σεζόν 2025–2026.
