Επιστήμονες της NASA ανακοίνωσαν την ανακάλυψη γεωλογικών στοιχείων της Σελήνης που ρίχνουν φως σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της, συγκεκριμένα τις σημαντικές διαφορές μεταξύ της ορατής και της αθέατης πλευράς της.
Η Σελήνη είναι βαρυτικά «κλειδωμένη» προς τη Γη, σημαίνοντας ότι η τροχιακή της κίνηση την υποχρεώνει να δείχνει πάντα την ίδια πλευρά προς εμάς. Η ορατή πλευρά έχει εκτενείς πεδιάδες από λιωμένο βράχο, ενώ η αθέατη είναι πιο τραχιά. Η Σελήνη σχηματίστηκε ως ένας… λιωμένος κόσμος, με μεγάλο μέρος της αρχαίας επιφάνειάς της καλυμμένο από λάβα.
Κάποιες θεωρίες υποδεικνύουν ότι ηφαιστειακή δραστηριότητα πριν από 2-3 δισεκατομμύρια χρόνια δημιούργησε διαφορές στο εσωτερικό της Σελήνης, οδηγώντας στη συγκέντρωση ραδιενεργών στοιχείων στον μανδύα της ορατής πλευράς. Αυτή η μελέτη παρέχει τα πιο πειστικά στοιχεία για αυτή την υπόθεση μέχρι σήμερα.
«Ανακαλύψαμε ότι η ορατή πλευρά της Σελήνης παραμορφώνεται περισσότερο από την αθέατη. Αυτό δηλώνει ότι υπάρχει κάτι θεμελιωδώς διαφορετικό στην εσωτερική δομή της ορατής πλευράς σε σχέση με την αθέατη. Όταν αναλύσαμε τα δεδομένα, ήμασταν εντελώς έκπληκτοι. Κάναμε ξανά τους υπολογισμούς για να επιβεβαιώσουμε τα ευρήματα. Αυτή η μελέτη πήρε συνολικά δέκα χρόνια», δηλώνει ο Ράϊαν Παρκ, μέλος της ομάδας Solar System Dynamics στο JPL της NASA.
Για να καταλήξουν σε αυτά τα αποτελέσματα, οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα νέο μοντέλο της βαρυτικής κίνησης της Σελήνης, που επιτρέπει την ανάλυση των παραλλαγών της βαρύτητας καθώς περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Αυτές οι παραλλαγές προκαλούν παραμόρφωση του φυσικού δορυφόρου μας λόγω της παλιρροιακής δύναμης της Γης. Όπως το φεγγάρι προκαλεί τις παλίρροιες στη Γη, έτσι και η Γη ασκεί βαρυτική έλξη προς το φεγγάρι.
Η Ανακάλυψη
Οι επιστήμονες, με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature», χρησιμοποίησαν δεδομένα από τα δίδυμα σκάφη Ebb and Flow της αποστολής GRAIL, τα οποία τέθηκαν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη το 2011 και το 2012. Με τη βοήθεια υπερυπολογιστών, δημιούργησαν τον πιο λεπτομερή βαρυτικό χάρτη της Σελήνης μέχρι σήμερα, παρουσιάζοντας τις μετρήσεις βαρύτητας σε ολόκληρο το φεγγάρι.
Μελετώντας τα αποτελέσματά τους και συγκρίνοντάς τα με άλλα μοντέλα, οι ερευνητές βρήκαν μια μικρή αλλά σημαντική διαφορά στην παραμόρφωση των δύο ημισφαιρίων της Σελήνης.
Σε μια ξεχωριστή μελέτη, χρησιμοποίησαν την ίδια μέθοδο για να εξετάσουν το εσωτερικό του γιγάντιου αστεροειδούς Vesta, που βρίσκεται στην κύρια ζώνη αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία. Η μελέτη αυτή δείχνει ότι ο Vesta πιθανόν να έχει έναν μικρό ή ανύπαρκτο πυρήνα, γεγονός που αντικρούει προηγούμενες θεωρίες. Εφάρμοσαν πρόσφατα παρόμοια τεχνική στο ηφαιστειακό φεγγάρι Ιώ του Δία, αποκαλύπτοντας ότι είναι απίθανο να έχει έναν ωκεανό μάγματος.
«Η βαρύτητα είναι μια μοναδική και θεμελιώδης ιδιότητα ενός πλανητικού σώματος, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εξερεύνηση του εσωτερικού του. Η μέθοδος μας δεν απαιτεί δεδομένα από την επιφάνεια, αλλά βασίζεται στην παρακολούθηση της κίνησης ενός διαστημικού σκάφους με μεγάλη ακρίβεια για να αποκτήσουμε μία συνολική εικόνα της γεωλογίας ενός διαστημικού σώματος», δήλωσε ο Παρκ.
Naftemporiki.gr
