Σήμερα, Πέμπτη 15 Μαΐου, σύμφωνα με το εορτολόγιο, γιορτάζουν όσοι φέρουν τα ονόματα: Αχίλλιος, Αχιλλέας, Αχίλλειος, Παχώμιος, Παχούμιος, Πάχος, Καλή και Κάλη.
Όσιος Αχίλλιος, Επίσκοπος Λαρίσης
Ο Όσιος Αχίλλιος, καταγόμενος από την Καππαδοκία, έζησε κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306 – 337 μ.Χ.). Ο νεανικός του πόθος τον οδήγησε στους Αγίους Τόπους και στη συνέχεια στη Ρώμη, όπου αφιερώθηκε στο ιερό έργο του Ιεροκήρυκα, διδάσκοντας διαρκώς το θεϊκό λόγο σε πόλεις και χωριά, παρά τις αντιξοότητες και τους διωγμούς. Οι σημαντικές υπηρεσίες του οδήγησαν στην εκλογή του ως Επισκόπου Λαρίσης.
Από τη νέα του θέση ήταν πνευματικός καθοδηγητής και διδάσκαλος του ποιμνίου του. Κήρυττε καθημερινά, υποστηρίζοντας τις χήρες, προστατεύοντας τα ορφανά και φροντίζοντας τους φτωχούς, ενώ υπερασπιζόταν τους αδικημένους.
Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ. στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, αναγνωρίζοντας τις αρετές του, του πρόσφερε μια σημαντική χρηματική δωρεά, την οποία ο Αχίλλιος χρησιμοποίησε για την ανέγερση ναών και την στήριξη των ασθενών και φτωχών.
Όταν αισθάνθηκε τον θάνατό του, κάλεσε όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές σχετικά με τα καθήκοντά τους.
Όσιος Παχώμιος ο Μέγας
Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε το 292 μ.Χ. στην Κάτω Θηβαΐδα της Αιγύπτου από ειδωλολάτρες γονείς, κατά την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Στρατιώτης σε ηλικία 20 ετών, ήρθε σε επαφή με Χριστιανούς και διδάχθηκε την πίστη τους. Αφού απολύθηκε από τον στρατό, εγκατέλειψε τον κοσμικό βίο και βαπτίσθηκε, ακολουθώντας τη μοναχική ζωή.
Αναζητώντας μεγαλύτερη ησυχία, αποσύρθηκε στην έρημο και βρέθηκε υπό την πνευματική καθοδήγηση του ησυχαστή Παλάμονος, του οποίου έγινε πιστός μιμητής. Μετά τον θάνατο του πνευματικού του πατέρα, κατέφυγε στην νήσο Ταβέννη του Νείλου, όπου ίδρυσε μικρή μονή.
Η φήμη του και η σοφία του προσελκύσαν πολλούς μοναχούς, με αποτέλεσμα η μονή του να αριθμεί πάνω από 14.000 μοναχούς. Έτσι, ο Παχώμιος αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους ιδρυτές και ασκητές της ερήμου.
Καθόρισε τη ζωή στην κοινοβιακή οργάνωση, σύμφωνα με την Λαυσαϊκή Ιστορία. Οι μοναχοί, γνωστοί ως Ταβεννησιώτες, ζούσαν σε μικρές κοινότητες και τηρούσαν κανόνες προσευχής και εργασίας, συμμετέχοντας σε κοινά γεύματα και φορώντας ομοιόμορφες ενδυμασίες. Οι γεύσεις τους ήταν απλές και γεμάτες από φυτικές τροφές.
Η καθοδήγησή του διατηρούσε πειθαρχία και αλληλεγγύη ανάμεσα στους μοναχούς, ενώ η θεοσέβεια και οι θαυματουργές του ικανότητες επηρέασαν πολλούς. Το 348 μ.Χ., νοσηλεύοντας μοναχούς που ασθένησαν από πανώλη, και ο ίδιος αρρώστησε και πέθανε. Διαδέχθηκε ο Όσιος Θεόδωρος ο Ηγιασμένος.
Οσία Καλή
Η Οσία Καλή έζησε πριν τον 15ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τη Μικρά Ασία. Είχε πλούσια οικογένεια και διατέθηκε τα πάντα σε φιλανθρωπικά έργα, φιλοξενούσα άστεγους και ενδεείς στο σπίτι της.
Ο βίος της χαρακτηριζόταν από σωφροσύνη, παρθενία και αδιάλειπτη προσευχή, με κύριο κίνητρο την τήρηση των εντολών του Χριστού, μιμούμενη τη θεϊκή ευσπλαχνία.
Στην Ακολουθία της αναφέρονται θαύματα, όπως η αέναη αυξανόμενη ποσότητα ψωμιού που ζύμωσε για τους φτωχούς, ομοίως με τη χήρα στη Σαρεπτά. Μετά τον θάνατό της, συνέχισε να θαυματουργεί, θεραπεύοντας πληθώρα ασθενειών.
Η μνήμη της Οσίας Καλής γιορτάζεται επίσης στις 15 Μαΐου και το Σάββατο της Διακαινησίμου.
