© Η παράνομη χρήση ή ιδιοποίηση του περιεχομένου απαγορεύεται βάσει του δικαίου της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με σοβαρές αστικές και ποινικές συνέπειες για τον παραβάτη.
Ποιος δεν έχει βρεθεί εδώ αυτές τις μέρες; Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο οποίος τιμήθηκε με Χρυσό Φοίνικα για τη συμβολή του στον κινηματογράφο, δεν παρέλειψε να ασκήσει κριτική στον Τραμπ, όπως σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί (και μη) δημιουργοί φέτος. Η ερώτηση παραμένει: Τι έχει να πει το σινεμά για τα σημερινά μας προβλήματα; Ποια ταινία μας αντιπροσωπεύει πραγματικά;
Το “Siràt” του Ολιβιέ Λαξ είναι μία τέτοια ταινία. Το συναισθηματικό της βάθος, που αντικατοπτρίζει την απόγνωση που διακατέχει τον Δυτικό Κόσμο, την καθιστά μοναδική. Πρόκειται για ένα εφιαλτικό και φρενήρες road trip σε έναν κόσμο που καταρρέει. Ο πατέρας και ο γιος αναζητούν την χαμένη κόρη του πρώτου, σε μια έρημο σε έναν χρόνο που παραπέμπει στο μέλλον, καθώς ο πολιτισμός καταρρέει. Όσο λιγότερα γνωρίζετε πριν μπείτε στη αίθουσα, τόσο το καλύτερο, αλλά προετοιμαστείτε — αυτή η ταινία δεν θα σας καταπραύνει.
Ούτε το “Alpha” της Ζουλι Ντουκουρνό θα το κάνει, ενώ το μαρτύριό σας θα μείνει ανείπωτο. Μετά την διάκριση της για το “Titane”, η σκηνοθέτις, σίγουρη πια για το καλλιτεχνικό της status, αφηγείται την ιστορία μιας 13χρονης που μεγαλώνει σε μια απολύτως δυσλειτουργική οικογένεια, ενώ ένας μυστηριώδης ιός μετατρέπει τα θύματά του σε αγάλματα. Όλα αυτά διαδραματίζονται κάπου στα 90s, με μια αισθητική που θυμίζει κυνισμό, αλλά χωρίς καμία πραγματική ουσία.
Ο Άρι Άστερ δεν τα πάει πολύ καλύτερα με το “Eddington”, μια σάτιρα που διαδραματίζεται κατά την πρώτη καραντίνα σε μια απομακρυσμένη πολιτεία της Αμερικής, γεμάτη χαρακτήρες και υποπλοκές που σπάνια συνδέονται μεταξύ τους. Τουλάχιστον, ο Άστερ αποδεικνύεται σκηνοθέτης, με κάποιες σκηνές που θα σας αφήσουν άφωνους. Ωστόσο, η ήττα είναι προφανής: Ο Άστερ τα βάζει με την Αμερική, αλλά εκείνη τον νικά «στα χωράφια του».
Ο Γουές Άντερσον το εκφράζει καλύτερα με το “Φοινικικό Σχέδιο”, μια κωμωδία καταστάσεων που προσθέτει μια δόση μυστικισμού, με ένα εντυπωσιακό καστ που περιλαμβάνει τους Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Τομ Χανκς, Μπράιαν Κράνστον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Γουίλεμ Νταφόε και άλλους που ερμηνεύουν σε ένα ίδιο παγωμένο και συναισθηματικά κενό ύφος. Ωστόσο, τα χιουμοριστικά στοιχεία λειτουργούν, η αισθητική του κλέβει την παράσταση αντί να σας πνίξει, και υπάρχει μια μικρή δόση χαρακτήρων στο μείγμα. Όπως και να έχει, η ζωή είναι ένας συμβιβασμός.
Αν μόνο σταματούσε να βρέχει…
