Quid pro quo. Αυτή η λατινική φράση (στα ελληνικά, δούναι και λαβείν) την πρωτοάκουσα στην ταινία «Η σιωπή των αμνών» και από τότε την αναφέρω συχνά. Φαίνεται ότι κάτι αντίστοιχο σκέφτεται και ο Γερμανός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος, μετά την επιστροφή του από την Ουάσιγκτον, δήλωσε ότι θα επιδιώξει μια συμφωνία που θα επιτρέπει την αδασμολόγητη εισαγωγή αμερικανικών αυτοκινήτων στην Ευρώπη, με αντάλλαγμα δασμολογικές απαλλαγές για τον ίδιο αριθμό οχημάτων που εξάγονται στις ΗΠΑ.
Ήδη, οι μεγάλες γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, που πλήττονται περισσότερο από τους δασμούς του Τραμπ, βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με την αμερικανική κυβέρνηση για μια πιθανή συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για άλλες βιομηχανίες. Φυσικά, ο καγκελάριος Μερτς επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο εκπροσωπώντας τη Γερμανία, κάτι που έχει επίσης κάνει ο πρόεδρος της Γαλλίας και η πρωθυπουργός της Ιταλίας. Από την άλλη, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει ακόμη καταφέρει να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον.
Ποια είναι τελικά η ευρωπαϊκή πρόταση για μια εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ; Αυτή που παρουσίασε ο Εμανουέλ Μακρόν, η Τζόρτζια Μελόνι ή ο Φρίντριχ Μερτς; Ή μήπως η Ε.Ε. προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, περιμένοντας ότι η επιθετική εμπορική πολιτική του Τραμπ θα εκτονωθεί, όπως φαίνεται να συμβαίνει στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ με την απομάκρυνση του Έλον Μασκ; Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή: να έχει παραδεχθεί η Ευρώπη ότι θα παραμείνει εξαρτημένη από τις ΗΠΑ σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, δηλαδή να αναγνωρίζει την αδυναμία της.
