Όταν οι Ευρωπαίοι «λαντζέρηδες» απομακρύνονται από το τελευταίο γεύμα στη Γάζα, κατανοείς ότι εκείνη η λωρίδα γης πλήττεται από σφαγή, ακόμη και αν μόλις έχεις ξυπνήσει από κώμα.
Όταν η παραδοσιακή σύμμαχος του Ισραήλ, η Ολλανδία, αδυνατεί να αγνοήσει τις μαζικές διαμαρτυρίες στη Χάγη, και η Βρετανία, ένας βασικός παίκτης στη Μέση Ανατολή, χάνει την υπομονή της, ενώ η Σλοβενία εκφράζει την ανησυχία της για την υπόληψη της Ε.Ε., καταλαβαίνεις ότι οι δικαιολογίες τελείωσαν.
Μετά από τόσον καιρό, επιδιώκουν να διατηρήσουν τα προσχήματα ή τη συνείδησή τους;
Μετά από τόσο καιρό, έχουν δει τις φρικαλεότητες: τους βίαιους βομβαρδισμούς νοσοκομείων, τα σπαρακτικά παιδιά, την πείνα, τα σχέδια εθνοκάθαρσης, τις επιθέσεις σε ανθρωπιστές, την απόκρυψη και την προσπάθεια εξάλειψης; Όχι όλοι. Ελλάδα και Κύπρος, από τον Οκτώβριο του 2023, αρνούνται ακόμη και την αποστολή μηνύματος στο Τελ Αβίβ.
Άλλοι δεν θέλουν να είναι οι τελευταίοι που απομακρύνονται από το τρένο της ανοχής.
Στις αρχές Μαΐου, ο βουλευτής των Τόρις, Μαρκ Πρίτσαρντ, δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων: «Για χρόνια στήριζα το Ισραήλ σχεδόν χωρίς όρια. Σήμερα, όμως, ομολογώ ότι έκανα λάθος και καταδικάζω τις πράξεις του Ισραήλ προς τον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Θέλω να αποσύρω την υποστήριξή μου για τις ενέργειές του».
Έχει διαβλέψει μια νέα κατεύθυνση; «Ανησυχώ ότι αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή στην Ιστορία. Όταν οι άνθρωποι κοιτάξουν πίσω, θα δουν ότι ως χώρα κάναμε λάθος».
Η μεταστροφή αυτή, με φόντο τη ντροπιαστική σιωπή (Financial Times, ειδικό άρθρο της 6ης Μαΐου), αποτελεί μία αρχή. Ωστόσο, δεν αρκεί αν ο Αμερικανός ηγέτης δεν συμμετάσχει.
