Σήμερα, η εικόνα εκφράζει το μήνυμα. Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής στα Τίρανα, με τη συμμετοχή των Μακρόν, Ζελένσκι, Ερντογάν, Μερτς, Στάρμερ, Μελόνι και άλλων, παρουσίασε πολλές εικόνες που συγκεντρώνουν την τρέχουσα κατάσταση της Ευρώπης, όπου οι ηγέτες συχνά δρουν υποκριτικά, πολεμώντας φανταστικούς εχθρούς. Αυτοί οι ηγέτες είναι οι ίδιοι που εδραιώνουν το αμφισβητούμενο ηθικό τους πλεονέκτημα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εμφανίστηκε σε πολλές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, φαίνεται να χρησιμοποιεί την αντιρωσική ρητορική ως διέξοδο. Εν μέσω πολιτικής απαξίωσης στη Γαλλία, προσπαθεί να παραμείνει στο προσκήνιο επιτιθέμενος στον Πούτιν. Σε μια χαρακτηριστική στιγμή στα Τίρανα, τον βλέπουμε να περπατάει χέρι-χέρι με τον Αλβανό πρωθυπουργό, Έντι Ράμα, ο οποίος αναπαριστά τον εαυτό του σαν αστέρι του Χόλιγουντ με λευκά αθλητικά παπούτσια.
Φαίνεται ότι ο οικοδεσπότης ήθελε να δείξει την εγγύτητα του με τον Γάλλο πρόεδρο, υιοθετώντας μια παρόμοια οικεία υποδοχή και για την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, γονατίζοντας στο κόκκινο χαλί και περιμένοντας να πλησιάσει. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η Αλβανία φυλάκισε έναν εκλεγμένο δήμαρχο της ελληνικής μειονότητας, τον Φρέντι Μπελέρη, με αβάσιμες κατηγορίες. Αν ο Μητσοτάκης δεν είχε προτείνει τον Μπελέρη για ευρωβουλευτή, ίσως σήμερα να ήταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα.
Η σύνοδος εστίασε στο Ουκρανικό ζήτημα και στις προοπτικές ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. Παρούσα ήταν και η Τουρκία, η οποία προσφέρει στρατηγικές υπηρεσίες σε όλες τις πλευρές στον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τον ρόλο του προστάτη των Σκοπίων και της Αλβανίας.
Μια χαρακτηριστική σκηνή της επιβολής του Ερντογάν στα Τίρανα ήταν όταν τον χαιρέτησε τον Μακρόν καθισμένος και πάνω από όλα επέδειξε τον δείκτη του αριστερού χεριού του Γάλλου. Η σκηνή κράτησε λίγα δευτερόλεπτα, με τον Μακρόν να προσπαθεί να το τραβήξει, χωρίς όμως ο Ερντογάν να το αφήνει. Ο Τούρκος πρόεδρος, απολαμβάνοντας τις πρόσφατες επιτυχίες του, μοιάζει να αισθάνεται σαν σουλτάνος πριν τη μάχη της Βιέννης το 1683, που κατέληξε σε νίκη των δυτικών, οι οποίοι απέκρουσαν τη δίμηνη πολιορκία της πόλης από τους Πολωνούς Ουσάροι του βασιλιά Ιωάννη Γ’ Σομπιέσκι.
Η «φτωχή πλην τίμια» Ελλάδα σε αυτή τη συγκυρία διαπιστώνει και πάλι ότι οι “φίλοι” στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα, που περιστασιακά μεταφράζονται ως «σύμμαχοι», είτε λόγω ανάγκης είτε λόγω φόβου.
