Οτιδήποτε σχετίζεται με την ανθρώπινη εμπειρία είναι πολιτικό. Γι’ αυτό δεν κατανοώ εκείνους που αναζητούν την αναψυχή στα μικρά σπίτια στα λιβάδια, αγνοώντας την πολιτική διάσταση ακόμη και στην καλλιτεχνική φύση. “Μην πολιτικοποιείς τον πολιτισμό.”
Δηλαδή, να μην ονομάζεις την πραγματικότητα; Να παραμένεις σιωπηλός ενώ συμβαίνουν απαίσια γεγονότα ή να μιλάς με στρογγυλεμένες εκφράσεις, φοβούμενος αντίκτυπους στην ιδεολογία ή την ηθική σου;
Όταν η καταστροφή ενός τόπου και ενός λαού συμβαίνει χωρίς καμία αντίσταση, μπορεί η κανονικότητα να παραμείνει αλώβητη;
Όταν οι τοπιογραφίες αλλάζουν από τη βία, όταν νοσοκομεία δέχονται βομβαρδισμούς, όταν η εξολόθρευση και η καταστροφή επικρατούν, όταν το εξασθενημένο σώμα της μικρής Siwar, που βιώνει μια “απαράδεκτη ανθρωπιστική tragedία” (Μακρόν), υποφέρει, όταν “θάνατοι, τραυματισμοί, πείνα, ασθένειες, βασανιστήρια και άλλες μορφές εξευτελιστικής μεταχείρισης”, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, καταγράφονται ως ασήμαντες λεπτομέρειες επειδή οι ισχυροί αναπαράγουν την κανονικότητα, όταν “το πρόβλημα συνοψίζεται στο εξής: χρειαζόμαστε χώρες που θα τους υποδεχτούν”, γιατί “δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε τον πόλεμο”, εμείς ας καταδικάσουμε τα πλήγματα στην ελευθερία του λόγου, ας αποδοκιμάσουμε την ακύρωση μιας εκδήλωσης και τους “διοργανωτές των διαδηλώσεων κατά των Ισραηλινών και των Εβραίων”.
Ακόμη και αν οι ακυρώσεις και οι απαγορεύσεις δεν ανταγωνίζονται τα γούστα ή τις κοσμοθεωρίες σου – μια πανίσχυρη μηχανή με ακτιβισμούς μπορεί να μην σε πείσει; – είναι δυνατόν να αποστρέφεις το βλέμμα από την απανθρωπιά χωρίς ίχνος ντροπής και να ενοχοποιείς τους άλλους με σοβαρές κατηγορίες περί αντισημιτισμού;
Εδώ δεν δοκιμάζεται κάποιος “αντιεβραϊσμός”. Όμως, ποιος είμαι εγώ για να ξέρω; Ίσως δεν ανήκω στον πολιτισμό. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους όταν δεν υπάρχει τίποτα σταθερό σε ένα φλύαρο παρόν, όπου ο Μακρόν “επέλεξε και πάλι να συνταχθεί με μια δολοφονική ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση”.
