Ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος, με μια εκτενή ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνδέει τις υποθέσεις της Novartis και των Τεμπών, υπό τον τίτλο “Πώς κατασκευάζεται μια πολιτική σκευωρία υπό το φως μιας εθνικής τραγωδίας; Το διδακτικό παράδειγμα της αποτυχημένης προσπάθειας δίωξης 10 πολιτικών προσώπων από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την υπόθεση Νοβάρτις”.
Αναφέροντας τη ρήση του Μαρκ Τουέιν: “Μέχρι η αλήθεια να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών της, το ψέμα έχει ήδη κάνει το μισό γύρο του κόσμου”, ο Υπουργός προχωρά στην εξής ανάλυση:
«Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί ενδελεχώς με το “μηχανισμό” της πολιτικής σκευωρίας που στήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατά 10 εμβληματικών πολιτικών αντιπάλων, με στόχο την σύνδεση και την καταδίκη τους στο οικονομικό σκάνδαλο Νοβάρτις, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τα “συστατικά” της μεθόδου που χρησιμοποιήθηκαν τότε.
Το 2010, η Ελλάδα ανακάλυψε ότι το έλλειμμά της είχε φτάσει στο 15,4%, κατατάσσοντας τη χώρα στις πιστοληπτικά αφερέγγυες, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές και την ανάγκη για σειρά διασωστικών προγραμμάτων.
Ένας από τους κύριους στόχους των λεγόμενων “μνημονίων” ήταν η εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος, δηλαδή η ισορροπία μεταξύ κρατικών δαπανών και εσόδων. Η χώρα έπρεπε να δαπανά λιγότερο από όσα εισπράττει, αντί των 115 μονάδων που δαπανούσε μέχρι το 2010.
Πώς προκύπτει το 15,4% έλλειμμα; Διότι τα δημόσια οικονομικά ήταν σχεδόν ανεξέλεγκτα, με την καθεμία πλευρά να αγνοεί πόσα ξοδεύει η άλλη.
Για παράδειγμα, δεν υπήρχε καμία κεντρική διαχείριση των δαπανών του τομέα υγείας, περιλαμβάνοντας κρατικά νοσοκομεία και φορείς κοινωνικής ασφάλισης, με τις βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές να φτάνουν ή και να ξεπερνούν τα 8,5 δισ. ευρώ. Από αυτές, οι οφειλές υγείας ανέρχονταν σε 5,5 δισ. ευρώ.
Ως εκ τούτου, μία από τις βασικές δεσμεύσεις που προέκυψαν από τα τρία διαδοχικά μνημόνια ήταν η ανάγκη του ελληνικού δημοσίου να αποκτήσει αξιόπιστο μηχανισμό καταγραφής των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο τομέα υγείας, με στόχο τη σταδιακή εξόφληση τους.
Ένα άλλο πρόβλημα ήταν οι υπέρογκες φαρμακευτικές δαπάνες, που συνέβαιναν χωρίς συμμετοχή του κράτους και οδήγησαν σε αυστηρούς “κόφτες”, όπως η επιβολή του clawback και του rebate στις φαρμακευτικές εταιρείες.
Στις επισκέψεις των δανειστών και στις αξιολογήσεις τους, η παρακολούθηση της μείωσης των ληξιπρόθεσμων οφειλών και της φαρμακευτικής δαπάνης ήταν πάντα εντός της ατζέντας τους. Έτσι, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές υγείας είχαν μειωθεί κατά 3 δισ. ευρώ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λοιπόν, κλήθηκε να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων, αποπληρώνοντας δισεκατομμύρια οφειλών.
Παρ’ όλα αυτά, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξαν να εργαλειοποιήσουν την κατάσταση, συνδέοντας το πραγματικό σκάνδαλο Νοβάρτις, που αφορούσε τη χρηματοδότηση γιατρών και δημοσίων αξιωματούχων, με 10 πολιτικά πρόσωπα, παρουσιάζοντας τους ως εγκληματική οργάνωση.
Ο Υπουργός σημειώνει ότι η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έπρεπε να ήταν εναντίον της Νοβάρτις και όχι κατά των πολιτικών αντιπάλων.
Καταλήγοντας, ο υπουργός αναφέρθηκε στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που συμβαδίζει με τις σημερινές ομοιότητες: μια εθνική τραγωδία, κρατικές αστοχίες που έχουν σοβαρές συνέπειες, και πολιτικές δυνάμεις που επιλέγουν τη δημαγωγία αντί της υπευθυνότητας.
“Η χώρα δεν μπορεί να βιώσει ξανά την ίδια καταστροφή,” καταλήγει ο Άκης Σκέρτσος.
