Sure! Here’s a rewritten version of your content:
—
Λιγότερο από δύο μήνες μετά τη φυλάκιση του Εκρέμ Ιμάμογλου, βασικού πολιτικού του αντιπάλου, και την καταστολή μαζικών διαδηλώσεων με σφοδρότητα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανίζεται στη διεθνή σκηνή όχι ως απομονωμένος αυταρχικός ηγέτης, αλλά ως ρυθμιστής σημαντικών γεωπολιτικών συγκρούσεων των ημερών μας: Ουκρανία, Συρία, Ιράν, Γάζα.
Αν κάποιος διευκολύνει αυτήν την «επιστροφή», αυτός είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της πρώτης μεγάλης περιοδείας της δεύτερης θητείας του δημιουργεί στρατηγικούς δεσμούς με την Άγκυρα, τη Ριάντ και το Κατάρ.
Ο άνθρωπος που συμμετέχει παντού
Ο Τούρκος πρόεδρος φιλοξενεί σήμερα τις πρώτες απευθείας διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία από την αρχή της εισβολής.
Ταυτόχρονα, παίζει κρίσιμο ρόλο στη συμφωνία για τη μεταπολεμική Συρία, πείθοντας τον Τραμπ να άρει τις κυρώσεις κατά της χώρας και να αποδεχθεί τον νέο ηγέτη, πρώην τζιχαντιστή Αχμέντ αλ-Σαράα. Οι όροι της συμφωνίας περιλαμβάνουν αμερικανική αναγνώριση, οικονομική βοήθεια και συμμετοχή στις «Συμφωνίες του Αβραάμ», όλα σε αντάλλαγμα για την απομάκρυνση του Ιράν και εξτρεμιστών από τη Συρία.
Η «χημεία» με τον Τραμπ
Οι δύο άνδρες έχουν μακροχρόνια καλή σχέση. «Ο Τραμπ βλέπει τον Ερντογάν ως είδωλο του εαυτού του», αναφέρει το Carnegie. Τους ενώνει η απέχθεια για κρατικούς θεσμούς, οι εμμονές με την εξουσία και τις επιχειρήσεις, καθώς και η αντίθεση στα φιλελεύθερα πρότυπα.
Αυτή η «συμμαχία ισχυρών ανδρών» φέρνει αποτελέσματα: ο Ερντογάν κερδίζει την άρση των κυρώσεων, ροές κεφαλαίων και γεωπολιτική αναβάθμιση. Ο Τραμπ επιτυγχάνει μια σπουδαία νίκη στη Μέση Ανατολή —και συμβόλαια δισεκατομμυρίων.
Η μεγάλη επιχείρηση της Συρίας
Με την άρση των αμερικανικών κυρώσεων, η ανοικοδόμηση της Συρίας αρχίζει —και κυριότεροι ωφελημένοι είναι οι Τούρκοι εργολάβοι, χρηματοδοτούμενοι από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα ΗΑΕ.
Η Τουρκία αναλαμβάνει επίσης την επιστροφή περίπου ενός εκατομμυρίου Σύρων προσφύγων, μειώνοντας τις εσωτερικές πιέσεις. Παράλληλα, η Συρία καθίσταται ενεργειακός κόμβος και πιθανό πεδίο αμερικανικών επενδύσεων στον τομέα των υδρογονανθράκων.
Ο Αχμάντ αλ-Σαράα, πρώην ηγέτης της Αλ Κάιντα στη Συρία, φωτογραφήθηκε στη Ριάντ δίπλα στον Τραμπ, δηλώνοντας «εμπιστοσύνη» και «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Η μεταμόρφωσή του είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποίησε τις σχέσεις του με το Κατάρ και τις σουνιτικές δομές της περιοχής για να τον επαναφέρει στο προσκήνιο. Στο μεταξύ, η Ουάσιγκτον διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στη Συρία και είναι επιφυλακτική για την «εξαφάνιση» των χημικών όπλων.
Η απομόνωση του Ισραήλ
Μέσα σε όλα αυτά, η Ιερουσαλήμ φαίνεται να είναι ο μεγάλος χαμένος. Ο Τραμπ δεν συμβουλεύεται τις ισραηλινές αρχές πριν από τη συνάντηση με τον Σαράα, δηλώνοντας ότι η Συρία «θα αναγνωρίσει το Ισραήλ εν καιρώ».
Ο Νετανιάχου αρνείται οποιαδήποτε παραχώρηση για την Παλαιστίνη, μπλοκάροντας τη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας στις Συμφωνίες του Αβραάμ. Η Ουάσιγκτον φαίνεται πρόθυμη να παρακάμψει το Ισραήλ για να δημιουργήσει μια νέα, συμφέρουσα ισορροπία με την Άγκυρα και τη Ριάντ.
Καθώς η Δύση επικρίνει την Τουρκία για αυταρχισμό στις εκλογές, οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ επιλέγουν έναν πιο ρεαλιστικό προσανατολισμό. Ο Ερντογάν, που φυλακίζει τον Ιμάμογλου και επιδιώκει αλλαγές στο Σύνταγμα για να διατηρήσει την εξουσία, αναδεικνύεται ξανά, όχι μόνο ως «αναγκαίο κακό», αλλά ως πολύτιμος σύμμαχος. Είναι κερδισμένος στη Συρία και καθοριστικός παίκτης στην Ουκρανία.
Η περίπτωση του Ερντογάν είναι ο ορισμός του γεωπολιτικού τακτικισμού. Ένας αυταρχικός ηγέτης με σχέσεις με τη Ρωσία, επιθετική ρητορική προς συμμάχους του ΝΑΤΟ και εσωτερική πίεση, βρίσκεται στο κέντρο κάθε σημαντικής πρωτοβουλίας στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ δεν τον κατακρίνει, τον ανταμείβει. Και η διεθνής σκηνή αποδεικνύει —για άλλη μια φορά— ότι ο πιο «δύσκολος» συνομιλητής μπορεί να είναι και ο πιο χρήσιμος.
—
If you need further adjustments or a different style, just let me know!
