Στο βασιλικό ανάκτορο της Χάγης, το μενού περιλάμβανε μοσχαρίσιο φιλέτο και την επωδό «Donald, you are our leader». Αντί να επικεντρωθούν σε στρατηγικές συνεργασίες, οι Ευρωπαίοι επιδόθηκαν σε έναν ατέρμονο χορό κολακειών, προσπαθώντας να κρατήσουν τον Τραμπ στο τραπέζι της Συμμαχίας – ή τουλάχιστον να μην το ανατρέψει.
Ο Μαρκ Ρούτε, πρώην πρωθυπουργός της Ολλανδίας και νυν γραμματέας του ΝΑΤΟ, έχει αναδείξει τον ρόλο του «Ναπολέοντα της υπομονής» σε νέα επίπεδα: μεθοδικός και χαμογελαστός, προσπαθεί όλο αυτόν τον καιρό να πείσει τον Τραμπ ότι το ΝΑΤΟ είναι δικό του επίτευγμα. «Αγαπητέ Ντόναλντ, χάρη σε εσένα αυξήσαμε τις αμυντικές δαπάνες κατά 1 τρισ. δολάρια», είπε ο Ολλανδός με αυτοπεποίθηση σε δείπνο αρχηγών κρατών. Ο Τραμπ έμεινε αδιάφορος, αλλά δεν διέψευσε.
Ωστόσο, το κλίμα στη Σύνοδο δεν ήταν τόσο «ένδοξο» όσο το παρουσιάζει ο Λευκός Οίκος. Οι Ευρωπαίοι ελπίζουν σε κάποια σταθερότητα, γι’ αυτό και οι ηγέτες ανέπτυξαν μια αλυσίδα φιλοφρονήσεων, από τη Μελόνι που καθόταν δίπλα στον Τραμπ για «ζέσταμα» έως τον Μακρόν που μιλούσε για Ουκρανία και ενότητα, τη στιγμή που ο πρόεδρος της Ουκρανίας περίμενε στον προθάλαμο.
Πίσω από τις κάμερες, ο Ρούτε έλεγε στους Ευρωπαίους: αν θέλετε σεβασμό από τον Ντόναλντ, θα τον πληρώσετε ακριβά – με 5% του ΑΕΠ σας σε άμυνα. Όλοι έγνεφαν θετικά, εκτός από έναν: τον Πέδρο Σάντσεθ, Πρωθυπουργό της Ισπανίας, που δήλωσε δημοσίως την αντίθεσή του.
Η αμηχανία εντάθηκε όταν μπήκε στην αίθουσα ο Ζελένσκι. Ο Τραμπ απέφυγε τις κάμερες, αλλά η συνάντησή τους είναι προγραμματισμένη για σήμερα, Τετάρτη. Ορισμένοι Ευρωπαίοι σύμβουλοι πρότειναν να τον προσεγγίσουν μέσω Ιράν: «Αφού τα πας τόσο καλά εκεί, γιατί να μην κάνεις κάτι και στην Ουκρανία;» Προς το παρόν, πάντως, τίποτα έχει αλλάξει.
Από τον Ερντογάν στη Γκιλφόιλ
Προτίμησε να συζητήσει για επιχειρηματικά θέματα με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν γνωρίζουμε αν ανέφεραν κάτι για την Ελλάδα, που ακόμα περιμένει την πρέσβειρά της από τις ΗΠΑ και δεν είναι βέβαιο αν θα την δει. Πρόσφατα, μάθαμε ότι η Κίμπερλι Γκιλφόιλ θα έρθει στην Αθήνα το φθινόπωρο, αλλά τώρα ακούγεται ότι η επίσκεψη μπορεί να ματαιωθεί.
Ακόμα και ο Τραμπ, εν τω μεταξύ, δεν κατάφερε να αλλάξει τους άγραφους κανόνες των πολέμων στη Μέση Ανατολή: όταν ανακοινώνεται εκεχειρία, και οι δύο πλευρές σπεύδουν να ρίξουν «μια τελευταία». Έτσι, μετά τη συμφωνία κατάπαυσης πυρός στις 23 Ιουνίου, το Ιράν και το Ισραήλ αντάλλαξαν πλήγματα για δέκα ώρες — έως ότου ο Τραμπ ξύπνησε, βγήκε στον Λευκό Οίκο και φώναξε μπροστά στις κάμερες: “they don’t know what they’re doing!”. Τηλεφώνησε στον Νετανιάχου και τα ισραηλινά F-35 γύρισαν πίσω.
Πολιτική αναγέννηση με τίμημα
Για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, αυτό θα μπορούσε να είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του: μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων πέτυχε αεροπορική υπεροχή σε σχεδόν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Μετά από μια σειρά πολέμων – Χαμάς, Χεζμπολάχ, Χούθι και κυρίως Ιράν – ο Νετανιάχου μπορεί να δηλώσει ότι ταπείνωσε όλους τους εχθρούς του.
Ωστόσο, η απόλυτη κυριαρχία έχει και το τίμημά της. Η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ πραγματοποίησε 1.200 αποστολές σε 12 ημέρες, εξαντλώντας ανθρώπους και αποθέματα, όπως επισημαίνει ο Economist. Οι κρατικές εκτιμήσεις αναφέρουν ότι αν αυτή η πολεμική ένταση συνεχιστεί, θα κοστίσει πάνω από το 20% του ΑΕΠ ετησίως. Και όλα αυτά με το Ιράν να παραμένει ενεργό, διαθέτοντας εκατοντάδες πυραύλους και πυρηνική τεχνογνωσία.
Ακόμα και το Ισραήλ αρχίζει να αναρωτιέται αν ο Νετανιάχου, που πριν λίγες εβδομάδες φαίνονταν ως «τοξικό πολιτικό φορτίο», είναι ο κατάλληλος για την ειρήνη ή μόνο για τον πόλεμο. Οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του, όπως ο Μπετσαλέλ Σμότριτς, ονειρεύονται επανακατοίκηση στη Γάζα και καλούν να «πούμε τώρα με όλη μας τη δύναμη για να ολοκληρώσουμε τη δουλειά». Ωστόσο, κάποιοι εντός του Λικούντ ψιθυρίζουν ότι ο Νετανιάχου μπορεί να επαναστατήσει πολιτικά, ίσως και με εκλογές. Αν και οι δημοσκοπήσεις δεν είναι υπέρ του, μια νίκη κατά του Ιράν θα μπορούσε να τον αναστήσει πολιτικά.
Η ερώτηση παραμένει: θα επιλέξει ο Νετανιάχου τον δρόμο της ειρήνης πριν τον προλάβει η φθορά; Ή θα τον απομακρύνουν οι στρατηγοί του πριν ξοδέψει και την τελευταία σταγόνα του «πολιτικού του κεφαλαίου» από την Ιστορία;
Μέχρι σήμερα εργαζόμαστε… για την εφορία
Ας επιστρέψουμε στη χώρα μας. Σήμερα, 25 Ιουνίου, είναι η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας. Η ημέρα κατά την οποία υποτίθεται ότι σταματάμε να δουλεύουμε για το κράτος και αρχίζουμε για τον εαυτό μας. Σύμφωνα με το ΚΕΦΙΜ, μέχρι χθες ο μέσος Έλληνας εργαζόταν αποκλειστικά για φόρους και εισφορές: συνολικά 175 μέρες το χρόνο – σχεδόν το μισό έτος – μια μορφή σκλαβιάς με αποδείξεις.
Το νούμερο έχει μια «θετική» πλευρά: έξι ημέρες λιγότερες από πέρυσι. Όχι επειδή μειώθηκαν οι φόροι, αλλά επειδή αυξήθηκε το εισόδημα και η κατανάλωση, επιδρώντας στις εισπράξεις.
Και αν νομίζετε ότι βγήκαμε στο ξέφωτο, καλό θα ήταν να είστε επιφυλακτικοί. Η Ελλάδα διατηρεί την 11η μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση στην Ε.Ε., που σημαίνει ότι είμαστε πιο πίσω από χώρες όπως η Σουηδία και η Γαλλία, χωρίς όμως να τους έχουμε σε επίπεδα παροχών. Εδώ πληρώνεις για λακκούβες, ελλείψεις και μια Εφορία που σε αγαπάει… με τεκμήρια.
Από αύριο αρχίζουμε να δουλεύουμε… για τα έξοδά μας. Μετά την Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας, περνάμε στην Ημέρα Καταναλωτικής Επιβίωσης.
Αλτρουισμός επιλεκτικής μορφής
Αντιδράσεις έχουν προκληθεί από την πρόσφατη απόφαση της διοίκησης της ΕΛΒΑΛΧΑΛΚΟΡ να ξεκινήσει ένα νέο πρόγραμμα δωρεάν διάθεσης μετοχών σε στελέχη και μέλη του Δ.Σ. Το ανώτατο ύψος του προγράμματος ορίστηκε σε 37.524.158 μετοχές, ήτοι το 10% του μετοχικού κεφαλαίου.
Εάν αναλογιστούμε ότι ο κύριος μέτοχος (Viohalco) κατέχει το 84,78%, τότε γίνεται σαφές ότι το πρόγραμμα περιορίζει σημαντικά τις μετοχές που θα παραμείνουν διαθέσιμες για τους μικρομετόχους, τη στιγμή που εκείνοι συνεχίζουν να παρακολουθούν τη μερισματική πολιτική της εταιρείας να είναι από τις πιο «σφιχτές» στον τομέα, αντίθετα με τη γενναιοδωρία προς τα στελέχη.
