Ένα κείμενο της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου για τον θάνατο του Νίκου Γαλανού.
Ο θάνατος του Νίκου Γαλανού σήμανε όχι μόνο το τέλος μιας ζωής, αλλά και την απώλεια ενός προσώπου που υπήρξε σύμβολο ομορφιάς, ευαισθησίας και καλλιτεχνικής καλλιέργειας για πολλές γενιές. Υπενθυμίζει ότι δεν φεύγουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά και κομμάτια της συλλογικής μας μνήμης.
Ο Νίκος Γαλανός ήταν περισσότερος από ένας απλός ηθοποιός. Ήταν μια γνώριμη φιγούρα, ένα πρόσωπο που έζησε στα τηλεοπτικά μας απογεύματα και τις νυχτερινές επαναλήψεις, τα καλοκαίρια με γιασεμιά στα μπαλκόνια, γεμάτα αναμνήσεις από παλιές σαπουνόπερες. Ήταν κομμάτι της μυθολογίας μιας εποχής όπου η τηλεόραση λειτουργούσε ως καθρέφτης της ελληνικής ψυχής.
Η απώλεια αυτού του καλλιτέχνη, ιδίως για όσους τον μεγάλωσαν, φέρνει μια υπαρξιακή αναστάτωση. Πενθούμε όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για ό,τι εκπροσωπούσε: την αθωότητα μιας εποχής και τη νοσταλγία για μια χαμένη νεότητα. Είναι σαν να θρηνούμε τις δικές μας απώλειες: τις Κυριακές της παιδικής ηλικίας, τα ανέμελα καλοκαίρια, τα βλέμματα που μας δίδαξαν τον ρομαντισμό.
Η τέχνη έχει την παράξενη ικανότητα να δημιουργεί συναισθηματικές γέφυρες. Οι καλλιτέχνες γίνονται φάροι που φωτίζουν τις αναμνήσεις μας. Όταν αυτοί οι φάροι σβήνουν, αντιμετωπίζουμε ένα συλλογικό σκοτάδι. Όπως ocurrió με τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ και τη Λάσκαρη. Με τον Γαλανό, ξαναζούμε αυτή την απώλεια ως κάτι προσωπικό.
Ίσως τελικά οι αγαπημένοι καλλιτέχνες μας να μην πεθαίνουν ποτέ πραγματικά. Ζουν μέσα στις μνήμες, τα αρχεία, τις παλιές κασέτες και τις καρδιές μας. Κάθε φορά που ένας φεύγει, συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστη είναι η σύνδεσή μας με το παρελθόν, και αυτό μπορεί να είναι οδυνηρό.
Ο θάνατος του Νίκου Γαλανού δεν αποτελεί απλώς μια είδηση. Είναι μια πρόσκληση για ενδοσκόπηση. Να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν όταν τον πρωτοείδαμε, ποιες αξίες μας δίδαξε, ποιες νοσταλγίες ενεργοποίησε. Κυρίως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι κακό να πενθούμε τους ξένους που νιώθαμε κοντά μας. Γιατί στην τέχνη δεν υπάρχουν ξένοι· μόνο κομμάτια του εαυτού μας που τους εμπιστευτήκαμε.
