Ο δρ Χομαγιούν Σάμεχ, Εβραίος εκπρόσωπος στο κοινοβούλιο του Ιράν και επικριτής του Ισραήλ, εξέδωσε μια δημόσια προειδοποίηση την περασμένη Κυριακή απευθυνόμενος στην ιρανοεβραϊκή κοινότητα. Τους προέτρεψε να αποφεύγουν γιορτές, Μπαρ Μιτσβά, γάμους και συγκεντρώσεις, ακόμα και σε ιδιωτικούς χώρους, κατά τις «ευαίσθητες στιγμές» που διανύουμε, όπως αναφέρει ο αγγλόφωνος ιστότοπος Ynetnews, που συνδέεται με την ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth.
Πριν από την Ισλαμική Επανάσταση το 1979, η Ιρανική εβραϊκή κοινότητα αριθμούσε περίπου 100.000 άτομα. Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε εγγυηθεί την ασφάλειά τους, δηλώνοντας ότι «Αναγνωρίζουμε τους Εβραίους μας ως ξεχωριστούς από τους άθεους, αιμοδιψείς Σιωνιστές». Σήμερα, το Ιράν διατηρεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στη Μέση Ανατολή, μετά το Ισραήλ.
Οι Ιρανοεβραίοι είναι ελάχιστοι πλέον, με εκτιμήσεις που κυμαίνονται από 8.000-10.000, κυρίως στην Τεχεράνη, το Ισφαχάν και τη Σιράζ, ενώ άλλες πηγές τους αναφέρουν γύρω στις 15.000 (Times of Israel, 20/6), έχοντας ρίζες σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια.
Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Κύρος ο Μέγας, της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, απελευθέρωσε τους Εβραίους από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων. Στην ίδια δυναστεία, η Εσθήρ, Εβραία βασίλισσα και σύζυγος του βασιλιά Ασουήρου, απέτρεψε μια συνωμοσία κατά της εβραϊκής κοινότητας μέσω κλήρου (πουρίμ).
Περίπου 25 συναγωγές παραμένουν στη χώρα, μαζί με κάποια κοσέρ εστιατόρια, έναν οίκο ευγηρίας, ένα νεκροταφείο και μια εβραϊκή βιβλιοθήκη. Αν και δηλώνουν ότι απολαμβάνουν θρησκευτική ελευθερία, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είναι συνταγματικά αναγνωρισμένοι ως θρησκευτική ομάδα στην Ισλαμική Δημοκρατία.
Ωστόσο, αν και υπάρχει κάποιου είδους φιλελευθερία, οι Εβραίοι υπόκεινται σε πολλές περιορισμούς, όπως η απαγόρευση κατάληψης σημαντικών κυβερνητικών θέσεων, η επιτήρηση των επικοινωνιών και οι περιορισμένες επαφές με τον έξω κόσμο, ενώ η δίκαιη δίκη συχνά αμφισβητείται.
Ωστόσο, παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, η εβραϊκή κοινότητα του Ιράν παραμένει και συνεχίζει να εξελίσσεται. Πρόκειται για περίπλοκα ζητήματα ταυτότητας και αντοχής που δεν είναι γραμμικά. Διατηρούν την παράδοση, αν και ο “αέρας” της έχει αλλάξει.
