Έχω ακούσει για τον συνταγματικό πατριωτισμό, που ανέπτυξε τη δυναμική του στη μεταπολεμική Γερμανία. Θυμάμαι τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Γιούνκερ, να μιλάει για «τον πεφωτισμένο πατριωτισμό που περιλαμβάνει και την εθνική και την ευρωπαϊκή διάσταση». Ωστόσο, αυτό που μου έχει μείνει είναι η ιδέα του νέου πατριωτισμού χωρίς νέα πατρίδα, όπως οι Νέες Σμύρνη και Νέα Φιλαδέλφεια.
Η σκέψη μου γυρνάει στην 72η ΔΕΘ το 2007, όταν ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δήλωσε: «Μια νέα αντίληψη περί κοινωνικής ευθύνης, ένας νέος πατριωτισμός αναπτύχθηκαν μετά την πυρκαγιά στην Πελοπόννησο και την Εύβοια…». Το 2008, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, πήρε τη σκυτάλη, μεταφέροντάς την μερικά χρόνια αργότερα στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, που εκτίμησε ιδιαίτερα τον όρο (το 2018, για παράδειγμα, τον εμπλούτισε με το «νέο προοδευτικό πατριωτισμό»). Στην τελευταία ομιλία του, ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε έναν «νέο πατριωτισμό απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία».
Είμαι σίγουρη πως κάποιοι άλλοι έχουν ξεχαστεί. Κατανοώ ότι είναι απαραίτητο να εκφράσουμε την αλλαγή των συνθηκών, τα πολιτικά δεδομένα ή την εξέλιξη των ιδεών και αξιών. Όμως, στο δικό μου περιβάλλον, οι πατριώτες δεν είναι ούτε νέοι ούτε παλιοί. Απλώς είναι. Οι οργανισμοί μπορεί να πεθαίνουν, αλλά το κύτταρο παραμένει ζωντανό. Η ζωή βρυχάται στις ρίζες της, μέσα από την απλότητα.
Τόσο απλή όσο η αυθόρμητη ηρωίδα σε μια σκηνή από το «Interiors» του Γούντι Άλεν, όπου οι συμμετέχοντες συζητούν για τα κίνητρα του Εφιάλτη.
Ναι, ήταν προδότης, αλλά με βάση τη συγκυρία, ίσως ήταν δικαιολογημένος. Αντιπαραθέτουν και αναρωτιούνται αν είχε άλλες επιλογές, αν ήταν προδότης μέσα στην προδοσία του, και άλλες πολύπλοκες σκέψεις. ρωτούν και τη γυναίκα, γεμάτη με τα γήινα. «Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι το δίκιο είναι πάντα με τον πατριώτη».
Τώρα καταλαβαινόμαστε. Δε χρειάζονται περισσότερα, Περλ.
