Τα τραγούδια της τραπ δεν είναι τα πρώτα ούτε τα τελευταία που επαινούν το χρήμα, προβάλλοντας μια ζωή γεμάτη χλιδή, συνοδευόμενη από ναρκωτικά, όπλα και βία. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα από το παρελθόν σε διάφορα μουσικά είδη.
Ωστόσο, δεν είναι οι μόνες πηγές ακραίου μισογυνισμού και μισαναπηρισμού. Η σκληρή αλήθεια είναι πως η χρήση λέξεων που σχετίζονται με αναπηρία ως προσβολές παρατηρείται παντού, ακόμα και στα σχολεία. Το βλέπουμε στον δημόσιο λόγο, ακόμα και από τους πιο «μορφωμένους».
Τι προκαλεί περισσότερη οργή και θλίψη; Η εμμονή ορισμένων καλλιτεχνών σε στίχους που κατ’ αρχάς επιδιώκουν τον εξευτελισμό άλλων και, τελικά – πιθανότατα χωρίς να το συνειδητοποιούν – τον αυτοεξευτελισμό τους.
Στον κόσμο αυτών των τραγουδιών, οι πιο προσβλητικοί και σκοτεινοί στίχοι συνοδεύονται από εθιστικά μπιτάκια, παρουσιάζοντας τις γυναίκες έτοιμες να παραχωρήσουν τα πάντα (συμπεριλαμβανομένης της αξιοπρέπειάς τους) και πρόθυμες να ανέχονται κακοποιητικές συμπεριφορές. Σύμφωνα με τους στίχους, η μοναδική τους έννοια είναι να αποκτήσουν ακριβές τσάντες, κοσμήματα και ταξίδια. Ακόμα και οι «φίλοι» εμφανίζονται ως καλά αμειβόμενοι μπράβοι, και οι πρωταγωνιστές παραδέχονται εμμέσως ότι είναι τόσο «λίγοι» που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τίποτα καλύτερο από τις «υπηρεσίες» ατόμων που βρίσκονται κοντά τους μόνο για τα χρήματα.
Είναι εντυπωσιακά… ειλικρινές. Σοκαριστικά λυπηρό.
Γιατί μας απασχολεί; Γιατί αυτό το φαινόμενο έχει τεράστια απήχηση σε χιλιάδες παιδιά (αγόρια και κορίτσια) που δεν κατανοούν «πού είναι το κακό». Η ευθύνη βαρύνει εμάς τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τα μέσα ενημέρωσης. Βαρύνει συνολικά μια κοινωνία και ένα σύστημα που δεν θα έπρεπε να παρέχουν σε παιδιά μια λανθασμένη αίσθηση αυτοπεποίθησης, ενώ παράλληλα αφήνουν την ουσιαστική ενημέρωση και την αυτοεκτίμησή τους σε μηδαμινά επίπεδα.
