Η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού δεν περιορίζεται σε έναν μικρό, περιδεή λαό, όπως τον χαρακτηρίζουν οι σύγχρονοι ιστορικοί. Αντίθετα, ο ελληνισμός είχε διαμορφώσει ένα πλήρες κοσμοσύστημα που βασιζόταν σε ανθρωποκεντρικές αξίες και ελευθερίες. Αυτή η ανθρωποκεντρική προσέγγιση έχει αναλογίες με την παγκόσμια κατάσταση που παρατηρούμε σήμερα.
Συγκριτικά, ο ελληνικός κόσμος ήταν οργανωμένος σε μικρές κλίμακες μέσω των πόλεων και περιοριζόταν στη Μεσόγειο, ενώ ο σύγχρονος κόσμος έχει επεκταθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Επιπλέον, ο ελληνικός κόσμος πέρασε από μια πλήρη εξελικτική διαδρομή, περιλαμβάνοντας μια κρατοκεντρική και μια οικουμενική φάση, σε αντίθεση με τον νεότερο κόσμο, που διανύει την πρωτογενή του ιστορία.
Στο έργο αυτό αποδεικνύεται ότι ο ελληνισμός παρέμεινε ανθρωποκεντρικός έως το τέλος της τουρκοκρατίας, όπως αποτυπώνεται στα έργα σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής, όπως ο Ρήγας και ο Καποδίστριας. Αυτό σημαίνει ότι ο ελληνικός κόσμος δεν έζησε αιχμαλωσία στη φεουδαρχία, και η ταξινόμηση ενός μέρους του, που συμπίπτει χρονικά με τη φεουδαρχία της Δύσης, είναι λανθασμένη.
Κεντρική κοινωνική δομή των Ελλήνων ήταν η πόλη, η οποία επιβίωσε έως την ύστερη περίοδο. Τα επαναστατικά κινήματα κατά την τουρκοκρατία και η Μεγάλη Επανάσταση συνιστούν αναβίωση της οικουμενικής κοσμόπολης που υπήρχε από τον 4ο αιώνα π.Χ.
Η ανθρωποκεντρική φύση του ελληνικού κόσμου εξηγεί τη συνεχή εθνική του ταυτότητα, η οποία εκφράστηκε ως κοσμικό σύστημα και όχι ως κρατική οντότητα. Η πολιτική εκπροσώπηση του έθνους αναλάμβαναν οι πόλεις, με κυρίαρχη τη βασιλεύουσα πόλη.
Η ανασυγκρότηση του ελληνισμού με ανθρωποκεντρικό πρόσημο έχει πολλαπλή σημασία. Πρώτον, μας βοηθά να κατανοήσουμε τη φύση του ελληνικού πολιτισμού και τη διαρκή του εξέλιξη. Δεύτερον, μας προσφέρει μια προοπτική για τον σύγχρονο κόσμο και την τρέχουσα ανθρωποκεντρική του εξέλιξη.
Τρίτον, αντιπροσωπεύει την ευκαιρία για τη δημιουργία μιας νέας επιστήμης, απαλλαγμένης από τις ιδεολογικές προκαταλήψεις, που θα ενσωματώνει τις απαιτήσεις μιας αποδεικτικής γνώσης. Τέταρτον, θα μας επιτρέψει να αποκαταστήσουμε τις έννοιες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης από τις ιδεολογικές τους επιρροές.
Πέμπτον, θα κατανοήσουμε τις διαφορές μεταξύ κράτους και πολιτείας, καθώς και την εξελικτική πορεία των πολιτικών συστημάτων στο πλαίσιο του κράτους. Θα διαπιστώσουμε επίσης ότι η δημοκρατία και η αυτονομία των πόλεων διατηρούνται έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Η ανάλυση του ελληνισμού ως ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος ενισχύει την κατανόησή μας για τη μεταφορά από τις μικρές κλίμακες των πόλεων στις μεγάλες κλίμακες των κρατών-έθνων. Έτσι, ο ελληνικός πολιτισμός μπορεί να καταστεί πυλώνας γνώσης, με επίγνωση του παρελθόντος και του μέλλοντός του.
Με αυτό το πρίσμα, ο ελληνισμός, ως πολιτισμός της ελευθερίας, προάγει την πρόοδο και καθοδηγεί την ανθρωπότητα προς αυτήν. Παράλληλα, ο συγγραφέας καταγράφει την πορεία προς την κατάρρευση του ελληνικού κόσμου υπό το κράτος της νεωτερικότητας, αποκαλύπτοντας τις αιτίες που οδήγησαν σε υπαρξιακά προβλήματα στις μέρες μας.
Συνοψίζοντας, η προσέγγιση του συγγραφέα προσφέρει μια ρηξικέλευθη και συναρπαστική οπτική για τον ελληνικό κόσμο.
