© Απαγορεύεται η παράνομη χρήση ή ιδιοποίηση αυτού του περιεχομένου σύμφωνα με τον νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Οι παραβάτες αντιμετωπίζουν σοβαρές αστικές και ποινικές κυρώσεις.
Με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, η ταινία «Βερμίλιο: Η νύφη του βουνού» της Μάουρα Ντελπέρο αποτελεί ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κινηματογραφικά έργα που έχουμε δει πρόσφατα.
Η ταινία, που απέσπασε τον Αργυρό Λέοντα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, διαδραματίζεται στις Ιταλικές Άλπεις το 1944, λίγο πριν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξερευνά την καθημερινότητα ενός λευκού χωριού, όπου η έλλειψη μουσικής υπόκρουσης και η αντιδραματική ερμηνεία των ηθοποιών παραπέμπουν στον Ιταλικό Νεορεαλισμό. Ωστόσο, οι σκηνές διαθέτουν μια αισθητική που θυμίζει Βισκόντι. Οι σχεδόν τελετουργικοί ρυθμοί θυμίζουν το «Καρδιά από γυαλί» του Χέρτζοκ και τους υπνωτισμένους του ηθοποιούς, ειδικά τις σκηνές στο πανδοχείο. Όλα αυτά αλλάζουν με την άφιξη ενός στρατιώτη που έχει εγκαταλείψει το μέτωπο και ερωτεύεται τη Λουτσία, την κόρη του τοπικού δασκάλου. Παρά την επιρροή του Ιταλικού Νεορεαλισμού, η Ντελπέρο δεν ακολουθεί την αγωνία του «εδώ και τώρα» που χαρακτήριζε τους Ροσελίνι, Όλμι ή Ντε Σίκα. Εξερευνά την Ιστορία και τις καθολικές της σημασίες, παρουσιάζοντας αρχέτυπους χαρακτήρες που αναρωτιούνται για τον ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, ερευνώντας το χάσμα ανάμεσα στη συλλογική μνήμη και την ταυτότητα. Ένα σπουδαίο φιλμ.
Ως μεγάλος θαυμαστής του Νίκολας Κέιτζ, περίμενα με ανυπομονησία το «The Surfer», αλλά οι προσδοκίες μου αποδείχθηκαν μάταιες. Ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στην ειδυλλιακή παραλία της παιδικής του ηλικίας για να αγοράσει το πατρικό του και να σερφάρει με τον γιο του. Ωστόσο, το σπίτι είναι υπό διεκδίκηση, και ο ήρωας ταπεινώνεται από μια ομάδα ντόπιων σέρφερ, με την κατάσταση να κλιμακώνεται. Κάπως έτσι, η ταινία δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, αν και ο σκηνοθέτης Λόρκαν Φίνεγκαν παραπέμπει συνεχώς στο «The Swimmer», μια σπουδαία ταινία της δεκαετίας του 60. Εκείνη η αφηγηματική ελλειπτικότητα είχε νόημα, σε αντίθεση με το παρόν έργο που φαίνεται να είναι απλώς μια ευκαιρία για κάποιες κοντινές λήψεις του Κέιτζ.
Ο Πίτερ Κατανέο, γνωστός από το ξεχασμένο «Άνδρες με τα όλα τους», υπογράφει το «Μαθήματα από έναν πιγκουίνο». Στην Αργεντινή του 1976, παρακολουθούμε ένα καθηγητή αγγλικών σε ακριβό κολέγιο, ο οποίος προσπαθεί να αγνοήσει την πολιτική κρίση που πλήττει τη χώρα, η οποία κορυφώνεται με ένα πραξικόπημα, μέχρι που υιοθετεί έναν πιγκουίνο που βρίσκει στην παραλία. Όταν η ταινία φαίνεται να γίνεται γλυκανάλατη, ο Κατανέο προσφέρει μια νέα διάσταση, ενισχυμένος από τις ερμηνείες των Στιβ Κούγκαν και Τζόναθαν Πράις, που προσδίδουν βάθος στο καλοφιλμάριστο εγχείρημα. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, όπως λέγεται.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες ταινίες, το «Καράτε Κιντ: Θρύλοι» μπορεί να έχει κάτι να προσφέρει στους φανς της σειράς – όχι όμως σε εκείνους της πρώτης ταινίας (αν και ο Ραλφ Μάτσιο κάνει εμφάνιση). Ο Κιάνου Ριβς εμφανίζεται σε δεύτερο ρόλο στο «Ballerina» πλάι στην Άνα Ντε Άρμας. Επίσης, οι επανεκδόσεις περιλαμβάνουν το φελλινικό «8 ½» και το «Και μετά δεν έμεινε κανένας» του Ρενέ Κλερ, το οποίο κλείνει 80 χρόνια φέτος – ίσως η καλύτερη κινηματογραφική διασκευή μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι.
