«Το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρότερου», αυτή είναι η απάντηση του Θρασύμαχου στον Σωκράτη στο πρώτο μέρος της Πολιτείας του Πλάτωνα. Ο πιο γνωστός διάλογος είναι αυτός μεταξύ Μηλίων και Αθηναίων στον Θουκυδίδη, όπου οι Αθηναίοι διατυπώνουν σαφώς ότι οι ισχυροί επιβάλλουν τη θέλησή τους, ενώ οι αδύναμοι υποχωρούν λόγω της αδυναμίας τους. Τελικά, εξοντώνουν τους Μηλίους με ηρεμία και ελαφρότητα ψυχής, επικαλούμενοι το νόμο των θεών και των ανθρώπων, την ηθική και το δίκαιο — όπως αυτοί τα ερμηνεύουν.
Αυτά είναι γνωστά και φαίνονται κοινότυπα, αλλά είναι περίεργο πως, ενώ όλοι ισχυρίζονται ότι τα κατανοούν και πολλοί συμφωνούν — σε οντολογικό επίπεδο και όχι σε δεοντολογικό — τα ξεχνούν όταν καλούνται να ερμηνεύσουν συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις, προσφεύγοντας σε επιχειρήματα σχετικά με την ηθική, το διεθνές δίκαιο, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ουκρανία και Παλαιστίνη
Με αυτόν τον τρόπο, η Ουκρανία έχει δικαίωμα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μια στρατιωτική συμμαχία που θεωρείται εχθρική προς τη Ρωσία, ενώ ο Πούτιν εμφανίζεται ως ο λάθος άνθρωπος και η εισβολή του ερμηνεύεται ως το έργο ενός τρελού δικτάτορα. Αγνοείται η αντίδρασή του για να αποτρέψει μία σημαντική υπαρξιακή απειλή, όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης για τους Σπαρτιάτες πριν 2.500 χρόνια και όπως οι ΗΠΑ στην κρίση των πυρηνικών στη Κούβα — όλα αυτά παραβλέπονται από τους φανατικούς. Ακριβώς όπως το Ισραήλ προβαίνει σε προληπτικές επιθέσεις (όπως και ο Πούτιν) αντιμετωπίζοντας το Ιράν ως υπαρξιακή απειλή, θεωρείται σωστό γιατί το Ιράν έχει θεοκρατικό καθεστώς. Έτσι, οι δημοκράτες αποκτούν θεϊκή θέση, κρίνοντας τις τύχες κρατών και λαών. Στο Ιράν υπάρχει καθεστώς, το ίδιο και στη Σαουδική Αραβία, αλλά αυτό δεν εξετάζεται καθώς οι Σαούντ είναι σύμμαχοι της Δύσης. Ο Πούτιν είναι δικτάτορας, αν και εκλέγεται σε καθαρές εκλογές και διατηρεί υψηλή αποδοχή από τον λαό του, κάτι που οι περισσότεροι δυτικοί ηγέτες θα ζήλευαν. Ναι, καταπιέζει τους αντιπάλους του, όπως και ο σύμμαχός του Ερντογάν, που φυλακίζει τον αρχηγό της αντιπολίτευσης — αλλά και αυτό παραβλέπεται. Το Ιράν επιθυμεί να εξαφανίσει το Ισραήλ, και το Ισραήλ στην πράξη κάνει το ίδιο. Όμως, αυτό δεν αναγνωρίζεται. Οι δημοκρατίες φέρεται να έχουν το δικαίωμα να εξοντώνουν γυναίκες, παιδιά και ανήμπορους, συνολικά δύο εκατομμύρια ανθρώπους, μέσω λιμοκτονίας.
Μπροστά από την Ουκρανία και τις συγκρούσεις, όπως και πίσω από το Ισραήλ και τις επιθέσεις πρώτα στην Παλαιστίνη και μετά στο Ιράν, βρίσκονται οι ΗΠΑ και η συλλογική Δύση, που αντιδρούν σε μία αμφισβήτηση πέντε αιώνων παγκόσμιας κυριαρχίας, την οποία σηματοδοτεί η ανάδυση πολυπολικού κόσμου. Οι ΗΠΑ και η Δύση προετοίμασαν τον πόλεμο στην Ουκρανία από το 2014 και τον συντηρούν, ειδικά με το ρίσκο που ανέλαβαν οι Ουκρανοί με χτυπήματα σε ρωσικά πυρηνικά — κάτι που δεν θα γινόταν χωρίς την έγκριση της Ουάσινγκτον. Η στρατιωτική υποστήριξη προς το Κίεβο ξεκίνησε κατά την πρώτη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ. Χωρίς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να διεξάγει τις επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη ή να εκδηλώσει επιθέσεις στο Ιράν. Η πτώση του Ιράν θα αποδυναμώσει τη Ρωσία και την Κίνα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Οι πολιτικές τάσεις υπέρ του πολέμου στην Ουάσινγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπερβαίνουν τις κυβερνητικές διακυβερνήσεις, με κορυφαία φυσιογνωμία τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Νετανιάχου.
180 χώρες υποστηρίζουν τη δημιουργία δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Επίσης, αρκετές χώρες απέφυγαν να καταδικάσουν τη Ρωσία, η οποία αντέδρασε στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την υποστηρίζουν έμμεσα. Μία εναλλακτική αρχιτεκτονική παγκόσμιας ασφάλειας φαίνεται εφικτή και στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη.
Η ετερογονία των σκοπών
Το διεθνές δίκαιο, η εξαγωγή της δημοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ιδεολογικά εργαλεία στην επιδίωξη κυριαρχίας της Δύσης. Αυτά παραβιάζονται ανοιχτά όταν το οφέλος το απαιτεί.
Το ουσιώδες ερώτημα είναι μέχρι πού θα φτάσει η συλλογική Δύση για να επιβάλει την κυριαρχία της; Μέχρι έναν πυρηνικό πόλεμο; Οι ΗΠΑ προετοιμάζουν επισήμως πυρηνικό χτύπημα στο Ιράν. Η πρόσφατη προειδοποίηση του Πούτιν αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι ο κίνδυνος υπάρχει και ένας πυρηνικός πόλεμος είναι πιο πιθανός από ποτέ. Η ανάλυση των γεωστρατηγικών σχέσεων του Ιράν με τη Ρωσία και την Κίνα υποστηρίζει την προειδοποίηση του Πούτιν. Αλλά ποιος θα ήθελε έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα; Ίσως κανείς, όμως η Ιστορία έχει πολλά παραδείγματα ετερογονίας σκοπών. Οι πολίτες της Δύσης θα το καταλάβουν όταν ίσως είναι πολύ αργά και θα βιώσουν τις συνέπειες της ραδιενέργειας.
Σημείωση: Είναι ειρωνικό ότι ο όρος «Αρμαγεδδώνας» έχει εβραϊκή προέλευση και αναφέρεται στην ομώνυμη τοποθεσία όπου κατά την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης συνέβησαν καθοριστικές μάχες.
