Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έχει αναπτυχθεί ο μύθος ότι το κράτος προστατεύει την κοινωνία και τους Έλληνες στις δύσκολες στιγμές.
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, το κράτος επιβαρύνει την κοινωνία. Το βιώσαμε στην εποχή της χρεοκοπίας, όπου η ιδιωτική οικονομία θυσιάστηκε για τη διάσωση του δημόσιου τομέα, που καταναλώνει τους φόρους του ιδιωτικού τομέα. Αυτό συνεχίζεται σήμερα με την υπερφορολόγηση.
Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί πραγματικά να προχωρήσει σε αξιολόγηση και κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, αυτό είναι σημαντικό. Αρκεί να είναι γνήσια και όχι απλώς προεκλογικό σύνθημα. Τα πρώτα δείγματα από την ηλεκτρονική αξιολόγηση δείχνουν ότι ο κόσμος έχει αγανακτήσει με τις δημόσιες υπηρεσίες, οι οποίες προσελκύουν αρνητικά σχόλια.
Και πώς να μην έχει απογοητευτεί, όταν παρά την ψηφιοποίηση του κράτους (που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990), πολλές υπηρεσίες απαιτούν να περιμένεις ώρες ακούγοντας μήνυμα τηλεφωνητή με τις επιλογές;
Ποιος δεν έχει παρατηρήσει υπαλλήλους που κάποτε βρίσκονταν στην είσοδο, να είναι τώρα για «βοήθεια» με ασφάλεια, εκτελώντας δουλειά που δεν τους ανήκει; Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται, με τα κόμματα να εκμεταλλεύονται την δημόσια διοίκηση για να προσελκύσουν πελάτες με υποσχέσεις. Επιπλέον, υπάρχει διάδοση διαφθοράς, από τις «φακελάκι» μέχρι τις μίζες, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου, όπου ένα ολόκληρο σύστημα ήταν εμπλεκόμενο. Πρόσφατα ήρθε στο φως του θεάματος το σκάνδαλο με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου συμμετείχε ο Ευρωπαίος εισαγγελέας.
Για τα αίτια του ωχαδερφισμού και της διαφθοράς θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληρες πραγματείες. Φυσικά, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι ίδιοι. Αν ήταν, το σύστημα θα είχε καταρρεύσει. Υπάρχουν εξαιρέσεις που συμβάλλουν στην ομαλότητα και αξίζουν αναγνώριση.
Όταν έρθει η ώρα της κανονικής αξιολόγησης, εκείνοι που θα τη διενεργήσουν πρέπει να μην έχουν καμία σχέση με το κράτος, καθώς το κράτος διαφθείρει ό,τι αγγίζει. Όποιος πραγματικά μεταρρυθμίσει το κράτος θα καταγραφεί στην ιστορία!
