Μερικές φορές, μια ακραία προσέγγιση μπορεί να είναι αποδοτική. Ο βασιλιάς Σολομώντας έχει να προσθέσει την άποψή του.
Ο Κέινς συμφωνεί, λέγοντας: «Είναι σοφό να ξεκινάς από μια ακραία θέση όταν επιδιώκεις μια συμφωνία προς όφελος όλων».
Ωστόσο, η διαπραγμάτευση για τον τερματισμό της αιματοχυσίας στην Ουκρανία – ουσιαστικά, ένας πόλεμος για την ισορροπία δυνάμεων – θυμίζει λιγότερο την ήπια διαχείριση και περισσότερο την εκτόξευση κομματιών παντού.
Μ可能ος αυτό να οφείλεται στους εμπλεκόμενους. Στο κλασικό τους εγχειρίδιο «Getting to Yes», οι Ρότζερ Φίσερ και Γουίλιαμ Γιούρι προσφέρουν κάποιες χρήσιμες συμβουλές. Επικεντρωθείτε στο πρόβλημα, όχι στα πρόσωπα. Αναζητήστε τα κρυμμένα συμφέροντα αντί για τις φανερές θέσεις. Σκεφτείτε δομές λύσεων που θα ωφελήσουν και τις δύο πλευρές.
Διαχωρίστε το σε ρούβλια ή γρίβνες και θα βρείτε μνήμες συμβιβασμού. Είναι θετικό να κερδίζεις, αλλά πρέπει να αναγνωρίζεις ότι ο χαμένος δεν θα εξαφανιστεί.
Το πιο δύσκολο στην διαπραγμάτευση είναι να αποβάλεις τα συναισθήματα και να αφιερωθείς στα γεγονότα.
Ποιες είναι οι πραγματικότητες; Ας μη θυμόμαστε τα προφανή. Ο χρόνος δεν γυρνά πίσω, αλλά αν γινόταν, κάποιοι δεν θα έπεφταν τόσο εύκολα στην παγίδα. Εξηγώ.
Η Ρωσία αρνείται να επιτρέψει στην Άτλαντική Συμμαχία να επεκταθεί μέχρι τα σύνορά της. Σίγουρα, οι ανεξάρτητες χώρες έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τις συμμαχίες τους.
Πώς θα αντέδραζαν, όμως, οι ΗΠΑ αν το Μεξικό ή ο Καναδάς ήθελαν να ενταχθούν σε μια στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία της Ρωσίας ή της Κίνας;
Θα γινόταν χαμός, αλλά οι ΗΠΑ θα είχαν τη ρύθμιση. Η Ουκρανία έβλεπε μόνο το μέλι, χωρίς να αναλογιστεί το τσίμπημα.
Πίστεψε τις υποσχέσεις των ΗΠΑ και Ευρωπαίων – αυτών που είχαν κάθε συμφέρον να διατηρηθεί η ηρεμία στην περιοχή τους – και τώρα το πληρώνει με πολλούς τρόπους.
Η αμερικανική «φιλία» έφερε αναταραχή. Αυτό το δείχνει η Ιστορία, όπως επισημαίνει και ο Κίσινγκερ. «Είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός των ΗΠΑ, αλλά το να είσαι φίλος τους είναι μοιραίο».
