Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή αποτέλεσε η θεατρική συνεργασία της Ζέτας Μακρυπούλια με τον Θοδωρή Αθερίδη στην Κύπρο. Η ηθοποιός παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Down Town Κύπρου και στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου, συζητώντας μεταξύ άλλων για την αγάπη και τη νέα της οπτική σχετικά με αυτή.
Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να ερωτευτούν σε οποιαδήποτε φάση της ζωής τους; Δύο σπουδαίες γυναίκες του θεάτρου, η Μάρθα Καραγιάννη και η Μάρω Κοντού, είπαν πως σε κάποια ηλικία το κεφάλαιο του “έρωτα” δεν έχει πια σημασία για εκείνες.
Παλαιότερα, όταν άκουγα αυτά τα λόγια, ένιωθα απογοητευμένη και αναρωτιόμουν γιατί συμβαίνει αυτό. Είμαι ένθερμη υποστηρίκτρια του έρωτα και πίστευα πως είναι το πιο όμορφο συναίσθημα, και ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω χωρίς αυτό. Ωστόσο, η ζωή έχει τη δική της ροή και πολλές φορές αλλάζουν οι προτεραιότητές μας. Όταν έχεις βιώσει τον έρωτα σε βάθος, έχεις απογοητευτεί και πονέσει, η αντίληψή σου αλλάζει, γιατί δεν μπορείς να αντέχεις τον πόνο συνεχώς.
Καθώς μεγαλώνω, αναζητώ άλλα πράγματα, πέρα από την άμεση και παθιασμένη μορφή του έρωτα, η οποία, άλλωστε, έχει ημερομηνία λήξης. Θαυμάζω εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να κρατήσουν τον έρωτα για πάντα, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Τελικά, τι έχεις μάθει από τον έρωτα στη ζωή σου; Πώς έχει επηρεάσει εσένα;
Ο έρωτας με έχει κάνει να νιώθω ζωντανή. Όταν ερωτεύομαι, είμαι πλήρως παρούσα και το μυαλό μου είναι συνεχώς εκεί. Ωστόσο, καταφέρνω να ισορροπώ τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Ο έρωτας κρύβει μια ισχυρή ενέργεια, αρκεί να ξέρεις πώς να την διαχειριστείς χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου. Οι σχέσεις απαιτούν σεβασμό, φροντίδα και έναν κοινό στόχο, αλλιώς μπορεί να προκύψουν προβλήματα.
Η εμπειρία με έχει διδάξει ότι ο έρωτας και οι σχέσεις είναι μια διαρκής διαδικασία καθρεφτισμού. Οι άνθρωποι γύρω μας αντανακλούν τα χαρακτηριστικά μας, γι’ αυτό είναι εύκολο να χάσουμε την κατεύθυνση μας. Σημαντική παράμετρος είναι η συγχώρεση και η ανάληψη ευθυνών, καθώς πολλοί συχνά ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους. Έχω καταλάβει ότι τελικά, κανείς άλλος δεν φταίει – οι αλλαγές προέρχονται από εμάς.
