Ο πρώτος αιφνιδιασμός αποτέλεσε νίκη των μυστικών υπηρεσιών, ενώ οι επόμενες επιτυχίες ήρθαν χάρη στην αεροπορική δύναμη. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι ελέγχει τους αιθέρες της Τεχεράνης. Ωστόσο, η εξάρτηση από την αεροπορική υπεροχή και τα όπλα ακριβείας δεν διασφαλίζει την αποτροπή της πυρηνικής ανάπτυξης από το Ιράν ή την ανατροπή του καθεστώτος του.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η αεροπορική ισχύς, ανεξαρτήτως του πόσο στοχευμένη είναι, δεν αρκεί για μια ολοκληρωτική νίκη.
Για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν κατάφεραν να πετύχουν στρατηγικούς στόχους μόνο με αεροπορικές επιδρομές, ούτε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ούτε στους πολέμους της Κορέας, του Βιετνάμ, στον Πόλεμο του Κόλπου και στο Ιράκ.
Το ίδιο συνέβη και με τη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσία σε Αφγανιστάν, Τσετσενία και Ουκρανία.
Στην πραγματικότητα, χωρίς χερσαία εισβολή (που είναι απίθανη) ή άμεση υποστήριξη από τις ΗΠΑ (την οποία η κυβέρνηση Τραμπ ίσως τελικά να μην παράσχει), οι στρατιωτικές επιτυχίες του Ισραήλ στο Ιράν και πέρα από αυτό μπορεί να είναι πρόσκαιρες.
Τα καθεστώτα δεν πέφτουν από τον ουρανό
Ακόμα και με τις ακριβείς «έξυπνες βόμβες», η εξόντωση ηγετών από τον αέρα εξαρτάται τόσο από την τύχη όσο και από την ακρίβεια των πληροφοριών.
Το 1986, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν τον πρώτο «αποκεφαλισμό ακριβείας», στοχεύοντας τον Λίβυο δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι. Η επίθεση χτύπησε τη σκηνή του, αλλά είχε προηγηθεί η έξοδός του.
Ο Καντάφι, ισχυριζόμενος ότι η κόρη του σκοτώθηκε, οδήγησε στον βομβαρδισμό της πτήσης 103 της Pan Am το 1988, με εκατοντάδες θύματα.
Παρόμοιες αποτυχίες υπήρξαν και για τους Αμερικανούς σε αεροπορικές επιδρομές κατά του Ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν το 1991, το 1998 και το 2003. Μόνο η χερσαία εισβολή των ΗΠΑ τερμάτισε την εξουσία του Σαντάμ.
Απαραίτητο το διπλό σφυροκόπημα
Η αεροπορική δύναμη έχει οδηγήσει σε αλλαγές καθεστώτων μόνο σε συνδυασμό με την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων και με στρατηγική «μια στο καρφί και μία στο πέταλο».
Ο στόχος του Ισραήλ να αποκεφαλίσει ηγεσίες στο Ιράν μέσω αεροπορικών επιθέσεων, χωρίς τουλάχιστον κάποια εσωτερική υποστήριξη, ίσως είναι υπερβολικά φιλόδοξος.
Η αεροπορική δύναμη, ακόμη και με την υποστήριξη πληροφοριών, δεν έχει ποτέ ανατρέψει κυβέρνηση.
Από την αρχή των στρατηγικών βομβαρδισμών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι θεωρητικοί της αεροπορικής ισχύος είχαν την ελπίδα ότι οι βομβαρδιστικές εκστρατείες θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τους πληθυσμούς να επαναστατήσουν κατά των κυβερνήσεών τους.
Από τότε, οι στρατιωτικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει ποικιλία τακτικών, συμπεριλαμβανομένων των εντατικών βομβαρδισμών πόλεων, με σκοπό να αναγκάσουν τους πολίτες να απαιτήσουν παραχωρήσεις από τις κυβερνήσεις τους για να σταματήσουν τις επιθέσεις.
Σε περισσότερες από 40 περιπτώσεις στρατηγικών βομβαρδισμών από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έως τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου το 1991, οι βομβαρδισμοί αυτοί, είτε εντατικοί είτε περιορισμένοι, ποτέ δεν κατάφεραν να αναγκάσουν τον πληθυσμό να διαμαρτυρηθεί μαζικά κατά των κυβερνήσεών τους.
naftemporiki.gr
