Σήμερα είναι σπάνιο να συναντάς ένα φιλμ που είναι ήσυχο, αλλά συγχρόνως ακριβές στην απεικόνιση του ανθρώπινου δράματος: συναισθηματικό, χωρίς να γίνεται μελοδραματικό, και προσιτό, χωρίς να είναι κοινότοπο.
Η εφιαλτική δεκαπενταετία του κινηματογράφου που περάσαμε έχει αφήσει ένα κοινό που χρειάζεται υπερβολικά ερεθίσματα για να το κρατήσει μαγεμένο. Το «Λαμπυρίσματα», που έρχεται από την Ισπανία, δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Κέντρο του δράματος είναι ο θάνατος: Ο Ραμόν γερνά και αρρωσταίνει. Η κόρη του τον επισκέπτεται τα Σαββατοκύριακα, ενώ η πρώην γυναίκα του, Ιζαμπέλ, δεν έχει μιλήσει μαζί του εδώ και 15 χρόνια, απολαμβάνοντας τη ζωή της με τον νέο της σύντροφο. Ωστόσο, ο Ραμόν φαίνεται ότι περνά τις τελευταίες του μέρες χωρίς κανέναν να τον φροντίζει. Με την πίεση από την κόρη της, η Ιζαμπέλ καταλήγει να επανενωθεί με τον πρώην σύζυγό της, και αυτή η σκέψη την τρομάζει. Η ζωή, όμως, έχει έναν τρόπο να σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και την θνητότητά σου. Με λιτότητα και ειλικρίνεια, η ταινία δεν χρειάζεται «ενισχυτικά» στοιχεία, καθώς η φυσικότητα των διαλόγων και των καταστάσεων προσφέρει την ανθρωπιά της, αν και δεν έχει κάτι πρωτοποριακό να πει για το θάνατο.
Συνεχίζουμε με το Ευρωπαϊκό δράμα «Η απόφαση», αν και ίσως είναι υπερβολή, αφού είναι γαλλική διασκευή του αμερικάνικου «Σε λάθος χρόνο» του 2013. Λίγες ώρες πριν από την πιο κρίσιμη δουλειά της καριέρας του, ένας διάσημος αρχιτέκτονας και πατέρας δύο παιδιών, εγκαταλείπει τους πάντες και μπαίνει στο αυτοκίνητό του. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, πρέπει να εξηγήσει σε κάθε έναν γιατί φεύγει μέσω τηλεφωνημάτων που θα αλλάξουν τη ζωή του. Τι αλλάζει σε σχέση με το πρωτότυπο; Σχεδόν τίποτα – ακόμα και το σενάριο παραμένει σχεδόν ίδιο (και πώς να μην είναι, όταν η δράση εκτυλίσσεται σε περιορισμένο χώρο;). Ωστόσο, ο Βενσάν Λιντόν απογειώνει ακόμη περισσότερο τον ήρωα σε σχέση με τον Τομ Χάρντι που τον ενσάρκωσε στο αυθεντικό φιλμ, καθώς ο Λιντόν δεν έχει την εικόνα ενός 30άρη bodybuilder, κάτι που του επιτρέπει να είναι πιο αυθεντικός. Οκ φίλοι των θρίλερ, ίσως να διασκεδάσετε με το «Βλέπω το θάνατό σου 6», όπου η εντυπωσιακή αρχή (με αρκετούς θανάτους σε σύντομο χρονικό διάστημα) είναι καλογυρισμένη και γεμάτη μακάβριο χιούμορ. Ωστόσο, μόλις περάσει η αρχική εντύπωση, όλα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται.
Για το τέλος, δύο ελληνικές συμμετοχές. Στο τρυφερό «Κιούκα – Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού», η τριμελής οικογένεια, ο Μπάμπης και τα δίδυμα παιδιά του, Κωνσταντίνος και Έλσα, βρίσκονται σε διακοπές στον Πόρο με το οικογενειακό ιστιοφόρο. Οι σκανταλιές τους τους οδηγούν να γνωρίσουν τη βιολογική τους μητέρα, Άννα, που τους είχε εγκαταλείψει ως μωρά. Η ταινία απέσπασε τέσσερα βραβεία στο 65ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: (Φίνος Φιλμ, Κοινού, ΕΚΚΟΜΕΔ Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Καλύτερης Ταινίας της Επιτροπής Νεότητας). Ενώ το ντοκιμαντέρ «Πειθαρχική Μεραρχία 999» καταγράφει για πρώτη φορά στον κινηματογράφο μια άγνωστη πτυχή αντίστασης, αυτή των Γερμανών αντιφρονούντων που πολέμησαν τον ναζισμό στο πλευρό του ΕΑΜ. «Η Γερμανία μετά τον πόλεμο κυνηγούσε τους κομμουνιστές Γερμανούς – τους ναζιστές ποτέ!» ακούγεται από μια απόγονο αυτών – μια πληροφορία που δύσκολα ξεχνάς.
