Με αφορμή την παράσταση «Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι», ο Νικόλας Ανδρουλάκης μιλά στο enikos.gr, αποκαλύπτοντας τις σκέψεις του για τον ρομαντικό ήρωα που ενσαρκώνει, τη φωτογραφία-«πυξίδα» του με τον Θανάση Βέγγο, και την προοπτική να σκηνοθετούσε τη ζωή αυτού του σπουδαίου ηθοποιού, όπως και για τον πατέρα του, Μίμη Ανδρουλάκη.
Νάντια Ρηγάτου
Αν δεν το έχετε ήδη κάνει, προλαβαίνετε μέχρι αύριο το βράδυ να παρακολουθήσετε αυτή την μοναδική εκδοχή του “Ηλίθιου του Ντοστογιέφσκι”, που παρουσιάζει ο Νικόλας Ανδρουλάκης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μια παράσταση που προσκαλεί τον θεατή να δει τον κόσμο από την οπτική της παιδικότητας, η οποία σήμερα φαίνεται να χάνεται πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε.
-Τι ακριβώς είναι «Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι» που παρουσιάζετε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και του οποίου υπογράφετε τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία;
Ν.Α. : Ο Ηλίθιος είμαι εγώ, στα 37 μου χρόνια. Πιστεύω ειλικρινά ότι όλοι είμαστε και μπορούμε να γίνουμε αγαπημένα αδέρφια—επτά δισεκατομμύρια αγαπημένα αδέρφια. Όλοι οι σημαντικοί επιστήμονες συμφωνούν ότι η γη έχει αρκετά αγαθά για όλους μας, αν βρούμε την επιθυμία και την πίστη να ξεπεράσουμε τις εξουσίες και τις αδικίες. Δεν είναι πια μαγκιά να ζούμε εις βάρος άλλων. Έχουμε τη δυνατότητα να συνυπάρχουμε, ανεξαρτήτως χώρας, γλώσσας ή παράδοσης. Ναι, ίσως με θεωρείτε ηλίθιο, αλλά είμαι έτοιμος να θυσιάσω ευκολίες και να αναλάβω ευθύνες—κοινωνικές, πολιτικές και προσωπικές. Αυτό λέω στη σκηνή κάθε βράδυ, και το πιστεύω και στη ζωή μου: όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά, όπως οι μοναδικοί δυο επιζώντες σε μια γαλάζια λίμνη. Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε αγαπημένοι, ακόμη και με αυτούς που θεωρούμε εχθρούς. Το μίσος είναι επίκτητο. Γεννηθήκαμε για να χορεύουμε και να παλεύουμε παιχνιδιάρικα, ως μια όμορφη οικογένεια.
-Ποιο μήνυμα θέλετε να αποκομίσει ο θεατής από την παράσταση;
Ν.Α. : Το μήνυμα που εκφράζει ο ήρωάς μου στα πρώτα πέντε λεπτά: ο αριθμός του κινητού μου τηλεφώνου. Την επιθυμία να γίνουμε πραγματικοί φίλοι. Όταν ήμασταν παιδιά, το λέγαμε “προβληματολόγος”—“Έχεις πρόβλημα; Πήγαινε στον προβληματολόγο.” Αυτό ακούγεται παιδικό, αλλά έχει βαθιά σοφία. Μπορούμε να είμαστε αδέλφια, φίλοι, με όποια επιστημονική γνώση έχει ο καθένας, βιώνοντας τα προβλήματα του άλλου ως παιχνίδια που μοιραζόμαστε. Αν κάτι δεν έχει λύση, δεν είναι πρόβλημα, είναι άσκηση. Να μάθουμε να ζούμε ασκητικά, παρέα. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα.
-Στην προώθηση της παράστασης βλέπουμε μια φωτογραφία ενός παιδιού με τον Θανάση Βέγγο. Τι σας οδήγησε στην επιλογή αυτής της φωτογραφίας;
Ν.Α. : Αυτό το παιδί είμαι εγώ. Αυτή η φωτογραφία είναι για μένα μια ξεκάθαρη πυξίδα. Όπως μοιράστηκα υλικά του έργου με παιδικές φωτογραφίες των γονιών μου, αυτή η φωτογραφία αποτυπώνει μια τυχαία στιγμή με τον Θανάση Βέγγο, από έναν φωτογράφο που δεν γνωρίζω, μετά από 30 χρόνια. Βλέπουμε και οι δύο μπροστά εκεί που θέλουμε να πάμε. Αυτός είναι ο δρόμος που προσπαθώ να ακολουθήσω καθημερινά, στον ορθό λόγο και την αγαθότητα του παιδικού βλέμματος. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια και η ποίηση, όπου το σ’ αγαπώ παραμένει αληθινό. Ο Θανάσης Βέγγος, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο αυθεντικός Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι της εποχής του, όχι μόνο λόγω της τέχνης του αλλά κυρίως για τον τρόπο που ζούσε ως πολίτης.
-Πιστεύετε ότι αναχώρησε πικραμένος σχετικά με την αναγνώριση του ταλέντου του; Θα μπορούσατε να σκηνοθετήσετε τη ζωή του;
Ν.Α. : Θα γνωρίσω στο θέατρο την εγγονή του, τη Νίκη, που με βρήκε γιατί συγκινήθηκε από τον τρόπο που μιλώ για τον παππού της. Θα τη ρωτήσω, αλλά το ένστικτό μου λέει ότι έφυγε πλήρης, με ταλαιπωρίες αλλά και ευτυχία. Μπορώ να σκηνοθετήσω κάθε ιστορία, αλλά δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να γίνει αυτό με τη ζωή του. Έχουμε βαρεθεί τις γλαφυρές αναπαραστάσεις βιογραφιών. Προτιμώ τον Θανάση Βέγγο να μιλά μέσω των έργων του που συνεχίζουν να προβάλλονται. Ο μύθος μπορεί να είναι ζωντανός. Θα προτιμούσα να γράψω γι’ αυτόν. Κάθε βράδυ, στη σκηνή, προσφέρω τη δική μου αλήθεια. Μια εικόνα λέει χίλιες λέξεις και η φωτογραφία του Βέγγου με το παιδί λέει τα πάντα, ακόμη και αν δεν παρακολουθήσεις το έργο.
-Προσπάθησε ο Μίμης Ανδρουλάκης να σας καθοδηγήσει σε άλλο τομέα εκτός του καλλιτεχνικού ή ήταν υποστηρικτικός από την αρχή στα όνειρά σας;
Ν.Α. : Η ευλογία να έχεις πατέρα τον Μίμη ήταν ότι με παρέδωσε ένα ελεύθερο και ασφαλές περιβάλλον για να εκφράζομαι από μωρό παιδί. Να ζωγραφίζω στα έργα του, να ονειρεύομαι ελεύθερα για τις δημιουργίες που θέλω να προσφέρω. Φυσικά, καθώς μεγάλωνα, υπήρξαν προκλήσεις και για τους δύο μας. Όταν ανακοίνωσα ότι θα σταματήσω τις σπουδές μου στις οικονομικές επιστήμες για να ακολουθήσω την τέχνη, ήταν σίγουρα μια δοκιμασία. Στα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, έγινα δραστήριος στην τέχνη, κάνοντας ραδιόφωνο, μικρού μήκους ταινίες, και θεατρικές παραστάσεις. Ο Μίμης, όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες, ήξερε ότι το σημαντικό είναι να είναι παρών για μένα. Τώρα που μεγαλώνει και αντιμετωπίζει απώλειες, η δύναμή του παραμένει εντυπωσιακή, ακόμη κι αν έρχεται αντιμέτωπος με την ηλικία.
“Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι”: Μέχρι 15 Απριλίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
